Το προηγούμενο διάστημα πραγματοποιήθηκε ένας ακόμα κύκλος Γενικών Συνελεύσεων των ΕΛΜΕ και Γενική Συνέλευση των Προέδρων των ΕΛΜΕ. Σε μια περίοδο που κυβέρνηση–Ε.Ε.-ΔΝΤ κλιμακώνουν την επίθεση απέναντι στους εργαζόμενους με έναν ακόμα γύρο αντιλαϊκών μέτρων, αλλά και την κοροϊδία με τα δήθεν “αντίμετρα”, η κατάσταση που επικρατεί στο συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών συνεχίζει να μην είναι καλή.
Η ΕΛΜΕ Εύβοιας πήγε στη Συνέλευση Προέδρων χωρίς απόφαση Γενικής Συνέλευσης. Η πρόταση της ΑΣΕ στο Διοικητικό Συμβούλιο για σύγκληση Γενικής Συνέλευσης καταψηφίστηκε από τις υπόλοιπες παρατάξεις του ΔΣ : Καθηγητές Εν Δράσει, ΣΕΡΑ και ΔΑΚΕ. Αντί ....
αυτής έγινε ανοιχτό ΔΣ στο οποίο δεν παρουσιάστηκαν ούτε καν όλα τα μέλη του ΔΣ (απουσίαζε 1 από ΣΕΡΑ).
Η συζήτηση στο ΔΣ ΕΛΜΕ Εύβοιας την Τετάρτη 1 Μάρτη αναλώθηκε σε ψευτο–αντιπαραθέσεις, μακρυά από τα ουσιαστικά ζητήματα που απασχολούν τους εκπαιδευτικούς και συνολικότερα τους εργαζόμενους, μακρυά από το πώς οργανωμένα θα απαντήσουμε, μαζί με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα, στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης. Οι Καθηγητές Εν Δράσει υποστηρίζουν ότι η Ομοσπονδία δεν έχει θέσεις, ότι έχει χάσει τον αγωνιστικό της προσανατολισμό.
Επί της ουσίας στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν, οι δυνάμεις του οπορτουνισμού (ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, ΜΕΤΑ) στην ΟΛΜΕ. Από διαφορετική γωνία, αλλά στην ουσία χωρίς διαφορά, η ΔΑΚΕ κατήγγειλε ότι η μη ύπαρξη εισήγησης προς τις ΕΛΜΕ είναι η βασική αιτία απαξίωσης των σωματείων και της Ομοσπονδίας. Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική. Αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι που χαράσσουν εδώ και χρόνια γραμμή και προσανατολισμό στην Ομοσπονδία. ΣΥΝΕΚ – ΔΑΚΕ συμφωνούν με τη στρατηγική που ακολουθεί η κυβέρνηση και στην Παιδεία και δεν είναι άλλη από τις κατευθύνσεις της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ.
Κοινή στάση έχουν για την αξιολόγηση ή “αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου” όπως αρέσκονται να την αποκαλούν σήμερα. Σε κοινή ανακοίνωση προχώρησαν για την έναρξη της μαθητείας στα ΕΠΑΛ θεωρώντας ότι η πιο αποφασιστική προώθηση της από την Κυβέρνηση αποτελεί θετικό γεγονός. Μαζί συμφώνησαν να συμμετέχει η Ομοσπονδία στον “κοινωνικό διάλογο” για την Παιδεία που εξήγγειλε ο προηγούμενος Υπουργός. Σε όλα τα βασικά ζητήματα που ανακύπτουν έχουν κοινή σύμπλευση. Η κοινή τους βάση, το κοινό τους πλαίσιο είναι η στρατηγική της ΕΕ, όλες αυτές οι αναδιαρθρώσεις που προωθούνται και προσαρμόζουν το σχολείο στα πλαίσια της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ευαγγέλιο τους ήταν και είναι αυτή η ανάπτυξη που υποτίθεται μπορεί να έχει και φιλολαϊκό πρόσημο, ότι μπορεί δηλαδή το σχολείο, οι εκπαιδευτικοί να είναι έξω από τη μέγγενη ενός συστήματος που βασίζεται στο κέρδος.
Από την άλλη μεριά, οι δυνάμεις που “κλαψουρίζουν” για τη χαμένη αγωνιστικότητα της Ομοσπονδίας, που καλούν αυτή την Ομοσπονδία με αυτό το συσχετισμό να μπει μπροστά για να υπερασπίσει τα δικαιώματα εκπαιδευτικών και μαθητών είναι αυτές οι δυνάμεις που μέχρι πρόσφατα διαμόρφωναν κοινή εισήγηση προς το κλάδο, καλλιεργώντας αυταπάτες για λύσεις που θα έρθουν από τα πάνω. Οι δυνάμεις αυτές (ΣΥΝΕΚ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, ΜΕΤΑ) έστρωσαν το έδαφος για να περάσουν οι έως τώρα αναδιαρθρώσεις στην Εκπαίδευση.
Από κοινού συνδιαμόρφωσαν θέσεις της Ομοσπονδίας όπως για παράδειγμα η αναμόρφωση του Λυκείου με τη θέση για ένα μεταβατικού τύπου Λυκείου “....με αναβάθμιση της ΤΕΕ, εξασφάλιση της οριζόντιας κινητικότητας των μαθητών στους 2 τύπους Λυκείων, με περιορισμό της ύλης, αναδιάρθρωση των αναλυτικών προγραμμάτων...”. Ή για την θέση της ΟΛΜΕ για το 4ο Μεταλυκειακό έτος ειδίκευσης στην ΤΕΕ, καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι θα μπορούσε να ήταν κάτι διαφορετικό και όχι μαθητεία σε αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι μ’ αυτές τις θέσεις εκπροσωπήθηκε η ΟΛΜΕ όχι μια άλλα 2 φορές στην Επιτροπή Μορφωτικών υποθέσεων της Βουλής. Όλες αυτές οι δυνάμεις διαμόρφωσαν αυτές τις θέσεις, τις ψήφιζαν στα προηγούμενα Συνέδρια, από κοινού παγίδευσαν τους συναδέλφους με αυταπάτες για την άνοδο της “πρώτης φορά Αριστεράς”.
Η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας πότε με τον έναν και πότε με τον άλλο τρόπο είχε και έχει εισήγηση και θέσεις που κινείται στη γραμμή της ενσωμάτωσης και της διαχείρισης. Πέρα όμως από τη γραμμή και τις κατευθύνσεις η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ έχει σοβαρές ευθύνες και για το ότι εδώ και 1,5 χρόνο στη κυριολεξία “δε κουνιέται φύλλο”. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που που η κυβέρνηση έρχεται να φέρει μέτρα σχεδόν σε όλα τα επίπεδα που αφορούν τις ζωές τις δικές μας και των μαθητών μας. Είναι απέναντι σε κάθε προσπάθεια οργάνωσης της πάλης και της αγωνιστικής διεκδίκησης. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά παραδείγματα από την αρχή αυτής της χρονιάς:
• Στις 13 Φλεβάρη βγήκαν στο δρόμο, για μια ακόμα φορά, οι μαθητές διεκδικώντας το δικαίωμά τους στη μόρφωση και τη δωρεάν παιδεία, ενάντια στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης για το νέο Λύκειο, τη μετατροπή τους σχολείο σε ένα διαρκές εξεταστικό κέντρο. Απέναντι στο κοινό εχθρό και τα κοινά προβλήματα οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ πρότειναν στην ΟΛΜΕ να κήρυξη στάση εργασίας ώστε από κοινού μαθητές και καθηγητές να βγουν στο δρόμο. ΣΥΝΕΚ – ΔΑΚΕ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ από κοινού επίσης, για άλλη μια φορά, καταψήφισαν την κινητοποίηση μπαίνοντας απέναντι στους μαθητές που αγωνίζονται.
• Στις 21 Φλεβάρη σε πάνω από 45 πόλεις, σωματεία, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα ρίχτηκαν στη μάχη ενάντια στα παζάρια και τις διαπραγματεύσεις για το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης. Το κάλεσμα για κινητοποίηση καταψηφίστηκε από τις άλλες δυνάμεις στην ΟΛΜΕ. Το κάλεσμα αυτό μπήκε και στην ΕΛΜΕ Εύβοιας ώστε από κοινού να συμπορευτούμε με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα. Καθηγητές Εν Δράσει, ΣΕΡΑ και ΔΑΚΕ καταψήφισαν αυτή τη προσπάθεια. Η στάση τους αυτή ρίχνει νερό στο μύλο της απογοήτευσης, του συμβιβασμού και της αποδοχής τελικά των μέτρων.
Ο κατάλογος είναι μακρύς και ατελείωτος. Αυτές οι δυνάμεις είναι μέρος του προβλήματος. Όχι μόνο συνειδητά αφοπλίζουν το κίνημα, καλλιεργούν κλίμα ηττοπάθειας και αναποτελεσματικότητας, αλλά συμβάλλουν με την στάση τους στα διαλυτικά φαινόμενα που παρουσιάζονται, στην παράλυση που δείχνουν τα σωματεία έτσι ώστε να μην εκφράζεται καμία εστία αντίστασης.
Απέναντι στη διαλυτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί ένας είναι ο δρόμος: Να προχωρήσουμε μπροστά. Να ζωντανέψουμε τα σωματεία, να σηκώσουμε όρθιο το κίνημα. Να γίνουν τα σωματεία όπλο στα χέρια των εργαζομένων.
Η ζωή και η δράση τους, οι συνελεύσεις τους και οι μαζικές διαδικασίες είναι οξυγόνο για το κίνημα. Οι δυσκολίες που υπάρχουν σήμερα, η απογοήτευση που καλλιέργησαν και καλλιεργούν οι δυνάμεις του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού οι αυταπάτες που καλλιέργησαν από κοινού με τις δυνάμεις του τυχοδιωκτισμού δεν πρέπει να μας βάλουν κάτω.
Δεν θα κάνουμε βήμα πίσω από το δίκαιο αίτημα της ανάκτησης των απωλειών που είχαμε τα προηγούμενα χρόνια. Δεν χαρίζουμε σε κανέναν τον κόπο και τους μόχθους μας. Κριτήριο μας είναι οι σύγχρονες ανάγκες μας στη μόρφωση και τη δουλειά.
Καλούμε σε συμπόρευση και κοινή δράση, κάθε συνάδελφο, κάθε τίμιο συνδικαλιστή που προβληματίζεται για την κατάσταση στην Ομοσπονδία, που βλέπει πως «κάτι πρέπει να γίνει» , που δεν ανέχεται αυτοί που εμφανίζονταν ως σωτήρες, σήμερα να τσακίζουν τις ζωές μας. Να απαλλαγούμε από αυτές τις πλειοψηφίες.
Μαζί με όλο το λαό να ακυρώσουμε αντιλαϊκούς σχεδιασμούς και να επιβάλουμε εξελίξεις που θα επιτρέψουν σε μας και τα παιδιά μας να ζήσουμε με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας και τις μεγάλες δυνατότητες της εποχής μας!
Όλοι στον αγώνα!
