Ας με συγχωρέσει, αλλά για μια ακόμη φορά, θα μιλήσω δημόσια για τον ίδιο.
Αγαπητέ Δημήτρη, δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση με αυτή μου την παρέμβαση να σε πείσω για οτιδήποτε. Ο ΛΗΛΑΣ τα τελευταία χρόνια για κάποιους λόγους ζει μέσα στην ταλαιπωρία, το άγχος, την απαξίωση και άλλα τέτοια.
Για πρώτη φορά πάει κάτι σοβαρό να γίνει, από παράγοντες ....
με τους οποίους δεν διατηρώ και τις καλύτερες των σχέσεων.
Πιστεύω πως δεν αμφισβητείς τις γνώσεις και τις δυνατότητες του προπονητή κυρίου Λάμπρου, αλλά και τις δυνατότητες όλων των παιδιών τα οποία αυτή την στιγμή φοράνε την φανέλα του ΛΗΛΑ. Μια φανέλα που κανείς δεν αμφισβητεί πως την αγαπάς εσύ, ίσως περισσότερο από τον καθέναν μας.
Δημήτρη, πάνω από τον ΛΗΛΑ κανείς.
Εσύ θα πρέπει να είσαι ο ιστός πάνω στον οποίο ΟΛΑ μαζί τα παιδιά θα προσπαθήσουν να ανεβάσουν ψηλά την σημαία της ομάδας.
Αγαπητέ Δημήτρη η σημαία του ΛΗΛΑ δεν θα κρεμαστεί σε καλάμι, έστω κι αν είναι μπαμπού.
Θέλει ιστό από ατσάλι, για να μην λυγίζει.
Στη θέση του λοιπόν ο ιστός και τα παιδιά-ποδοσφαιριστές να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για να σηκώσουν πάνω του την σημαία του λαμπαδηδρόμου.
Κάποτε μου ζήτησες να έρθω στα γραφεία και να πω κάποια πράγματα. Σε άκουσα και ήρθα.
Δεν σου ζητώ να αποδεχθείς αυτά που λέω γιατί μπορεί να είμαι λάθος.
Σου ζητώ να μπεις στην διαδικασία και να ρωτήσεις τα παιδιά. Να ρωτήσεις τους ποδοσφαιριστές του ΛΗΛΑ, αν συμφωνούν να φύγει ο ιστός της ομάδας, εσύ δηλαδή.
Έχεις υποχρέωση να το κάνεις, γιατί εσύ είσαι ΛΗΛΑΣ.
Δημήτρη και πάλι συγνώμη, αλλά ήθελα να σου τα πω.
