Κάντε μια αγκαλιά στα παιδιά σας, κάντε μια αγκαλιά στην / στον σύντροφό σας, στον παππού και στην γιαγιά.
Δυστυχώς η ζωή είναι σκληρή και δεν εξαιρεί κανέναν, αφού σε κανέναν δεν έχει δώσει εισιτήριο με ημερομηνία αναχώρησης και φυσικά ποτέ το εισιτήριο αυτό δεν είναι με επιστροφή.
Μπαίνουμε στα κοινωνικά δίκτυα και γράφουμε τις μπούρδες μας, την ώρα που δεκάδες συνάνθρωποί μας χάνουν ......την ζωή τους.
Γράφουμε τις μπούρδες μας, ακόμη κι όταν "φεύγει" ένας πολύ δικός μας άνθρωπος. Πρώτη μας δουλειά σε μια τέτοια περίπτωση είναι ν΄ ανεβάσουμε στο fb πως ο δικός μας άνθρωπος έφυγε από την ζωή!!!!
Πως γίναμε έτσι; Ζωή και θάνατος πρώτη μούρη στην καθημερινότητα, δηλαδή στο fb!
Δεν μας στενοχωρεί όμως αυτό αφού υπάρχουν και τα χειρότερα.
Θα μου πείτε ποια είναι αυτά;;;;
Κι όμως υπάρχουν.
Σεξουαλική παρενόχληση γονιών προς το παιδί.
Κακοποίηση ανθρώπου από άνθρωπο.
Εγκατάλειψη παιδιών από γονείς.
Εγκατάλειψη γονιών από τα παιδιά τους.
Είναι τόσα πολλά που δεν αξίζει να τα γράφουμε, γιατί πρέπει να περάσουμε στις πράξεις και να μην μένουμε στα λόγια.
Καθημερινά άνθρωποι φεύγουν από την ζωή, χωρίς να προλάβουν να την γνωρίσουν καλά καλά.
Αυτοί που φεύγουν προφανώς δεν ξαναγυρίζουν, αλλά δεν θα μπορούν πλέον να μας αγκαλιάζουν και δεν θα μπορούμε να τους έχουμε δίπλα μας για να τους κάνουμε μια αγκαλιά.
Θα μας βλέπει λέμε από εκεί ψηλά, θα μας προσέχει, θα, θα, θα.....
Όχι δεν είναι έτσι. Απλά έτσι προσπαθούμε να καλύψουμε το ότι στις περισσότερες φορές, όσο ήταν στην ζωή δεν είχε την αγκαλιά μας, δεν είχε αυτά που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε.
Φίλες και φίλοι αναγνώστες, ας μην είμαστε τσιγκούνηδες στην αγκαλιά προς τους δικούς μας ανθρώπους όσο είναι στην ζωή.
Θα είναι αργά, όταν θα τους χάσουμε και δεν είναι παρηγοριά το αν θα πονέσουμε ή το αν κλάψουμε. Τότε θα είναι αργά.