Αν η αλήθεια ενοχλεί κάποιους, εμένα καθόλου.
Αυτοί που δηλώνουν άνθρωποι του αθλητισμού και οι οποίοι μέσα από τον αθλητισμό, φροντίζουν τον εγωισμό τους, αλλά και την τσέπη τους, είναι μια.... κατηγορία μόνοι τους και μ΄ αφήνουν αδιάφορο ότι κι αν λένε. Τελικός κριτής όλων μας είναι ο κόσμος.
Προσοχή όμως σε αυτό το σημείο.
Όταν πιστεύεις πως έχεις προσφέρει στα κοινά και ζητάς την ψήφο του κόσμου, ζητάς δηλαδή κάποια αναγνώριση του έργου σου, θα πρέπει να μάθεις πως δεν φταίει ο κόσμος αλλά εσύ και μόνο εσύ για την αποτυχία σου.
Δεν μπορεί δηλαδή να πηγαίνουν στην κάλπη 50.000 άνθρωποι, οι οποίοι έχουν δικαίωμα να βάλουν και περισσότερους από έναν σταυρούς, αλλά εσύ να μην συγκεντρώνεις ούτε καν 100 σταυρούς!!!
Και κάτι ακόμη.
Απέτυχες γιατί δεν έπεισες, γιατί είχες λάθος πολιτική, γιατί ήσουν σε λάθος ψηφοδέλτιο και για χίλιους άλλους λόγους. Τις δικές σου ευθύνες θα τις αναλάβεις ποτέ;
Η συνέχεια είναι να προσπαθώ να κάνω κακό σε άλλους, αλλά και να δυσφημώ τον χώρο που με φιλοξενεί και μου δίνει την δυνατότητα να το έχω και σαν μαγαζάκι μου;
Γιατί τόσο μίσος;
Γιατί αυτή η εμπάθεια;
Εγώ κάνω καθημερινά την αυτοκριτική μου και έχω μάθει να ζητώ και συγνώμη.
Εσύ εξακολουθείς να μην ζητάς μια συγνώμη από κανέναν και να προσπαθείς να υποτιμήσεις ένα παιδί, για έναν και μόνο λόγο.
Γιατί δεν ήθελε να πάει μέχρι ένα σημείο και να τα παρατήσει. Ήθελε να συνεχίσει την προσπάθειά του και να έχει συμμετοχές σε αγώνες.
Έλεγες ψέματα στο παιδί και ένα λάθος σου σε αποκάλυψε στα μάτια του και ντράπηκε και η ντροπή.
Δυστυχώς για σένα, το κατάλαβαν κι άλλα παιδιά.
Όσο προσπαθείς να το μειώνεις, θα με βρίσκεις μπροστά σου.