26 ΙΟΥΝΗ

Παγκόσμια Ημέρα κατά Nαρκωτικών,
μνημείο υποκρισίας και ανευθυνότητας.

Η κατάσταση του προβλήματος των ναρκωτικών αναδεικνύει με τραγικό τρόπο τον κυνισμό και τον παραλογισμό μιας κοινωνίας, που ενώ ευθύνεται για την κατακόρυφη αύξηση τόσο του προβλήματος της εξάρτησης όσο και άλλων ψυχοκοινωνικών προβλημάτων όπως η βία, η παραβατικότητα, οι ψυχικές διαταραχές, όχι μόνο δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της, αλλά επιχειρεί να κερδίσει από τις ανοικτές της πληγές.
Η μέρα αυτή αντί να αποτελεί μέρα περίσκεψης και ελπίδας, όπως οφείλει να είναι η καθημερινότητα όσον αφορά στην αντιμετώπιση του προβλήματος, λειτουργεί περισσότερο σαν ανούσια φιέστα.
Μια φιέστα με παυσίπονη δράση κατ΄ αναλογία με την παυσίπονη δράση των φαρμακευτικών ουσιών που χρησιμοποιούν οι εξαρτημένοι. Μια φιέστα που λειτουργεί απενοχοποιητικά για την πολιτική ηγεσία, πολλές φορές για τους ίδιους τους επαγγελματίες που δουλεύουν στο χώρο και εν τέλει για ολόκληρη την κοινωνία.
Το πρόβλημα των ναρκωτικών αποδεικνύεται ιδιαίτερα προσοδοφόρο όχι μόνο για τα παράνομα κυκλώματα διακίνησης αλλά και για την εκάστοτε πολιτική εξουσία.
Άλλοτε αποτελεί εργαλείο ελέγχου και αποκλεισμού και άλλοτε πεδίο προβολής μιας επίπλαστης ευαισθησίας.
Θυμάται η εξουσία και η κοινωνία τη «μάστιγα του αιώνα» σε κάθε παγκόσμια μέρα και όταν υπάρχει έξαρση των θανάτων.
Και ξεχνά το καθημερινό μαρτύριο των συμπολιτών μας που βρίσκονται δέσμιοι της εξάρτησης τους από τη μια πλευρά και της υποκρισίας και του κυνισμού των ιθυνόντων από την άλλη πλευρά.
Η αδιέξοδη και παράλογη αντιμετώπιση του προβλήματος των ναρκωτικών από τις κυρίαρχες πολιτικές και επιστημονικές αντιλήψεις έχει οδηγήσει:
-Στο να συρρικνώνονται συνεχώς οι δημόσιες προτάσεις απεξάρτησης και να επιτρέπεται ταυτόχρονα η εξάπλωση των παράνομων ιδιωτικών «θεραπευτηρίων» χώρων που έχουν ανάγει την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου, σε ένα εμπόριο παρόμοιο με αυτό της πιάτσας των παράνομων ουσιών.
-Στο να μη δίνεται καμία σημασία σε ελπιδοφόρες προσπάθειες, μέσα από τις οποίες εκατοντάδες άνθρωποι προσπαθούν και βελτιώνουν τη ζωή τους.
-Στο να τίθεται ως τελικός στόχος απλά η εξάλειψη της «λίστας της ντροπής» και όχι η χειραφέτηση και ανάκτηση της αξιοπρέπειας των εξαρτημένων.
-Στο να θεωρούνται οι συμπολίτες μας με προβλήματα εξάρτησης ως πηγές εγκληματικότητας και άλλων προβλημάτων και να ζητείται όλο και πιο έντονα η μετακίνηση δομών απεξάρτησης έξω από τις πόλεις.
Οι μηχανισμοί ελέγχου και περιθωριοποίησης φαίνεται να είναι ίδιοι είτε μιλάμε για τοξικομανείς, είτε για μετανάστες κ.ο.κ.
Η βάση είναι κοινή: αποκλεισμός του διαφορετικού.
ΤΕΡΜΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ
ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΑΛΟΓΟΥΝ
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ
(ΜΕΛΟΣ Ν.Ε.ΠΑΣΟΚ ΕΥΒΟΙΑΣ)