Με μεγάλη επιτυχία ως προς την προέλευση κατοίκων της περιοχής Αλιβερίου, ξεπερνώντας και τις προσδοκίες των διοργανωτών της, η Κομματική Οργάνωση Αλιβερίου του ΚΚΕ πραγματοποίησε την Παρασκευή ανοικτή συγκέντρωση στο Κάραβο, με θέμα: «Η Καπιταλιστική Οικονομική κρίση και η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ.» και ομιλητή τον Γιώργο Μαρίνο μέλος του .....
Όλος ο Κάραβος άκουγε τον ομιλητή και οι κόκκινες σημαίες έδιναν στην συγκέντρωση το χρώμα που της ταίριαζε.
Ο ομιλητής μεταξύ των άλλων τόνισε ότι:
Ζούμε έναν σκληρό κοινωνικό πόλεμο στο εσωτερικό της χώρας που o αντίπαλος του λαού, το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του, χτυπούν τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες με σκοπό να ισοπεδώσουν κάθε δικαίωμα. Κι αυτός ο πόλεμος με άλλη μορφή, αλλά με σκοπό την προώθηση των μεγάλων μονοπωλιακών συμφερόντων, γίνεται στην περιοχή μας και στην ευρύτερη περιοχή για τον έλεγχο των πετρελαίων και του φυσικού αερίου, για την καταλήστευση των λαών.
Οι εξελίξεις αυτές διδάσκουν και τον πιο διστακτικό. Διδάσκουν ότι ο καπιταλισμός, που διανύει το τελευταίο ιμπεριαλιστικό στάδιο, είναι πολύ επικίνδυνος, αντιδραστικός, γεννάει κρίσεις, ανεργία, φτώχεια και πολέμους. Σ' αυτές τις συνθήκες είναι ανυπολόγιστης αξίας η πάλη της εργατικής τάξης, η πάλη των λαών, η πάλη του ΚΚΕ για κάθε λαϊκό πρόβλημα, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Εκεί πρέπει να φτάσουμε, να κατακτήσει η εργατική τάξη με τους συμμάχους της την εξουσία. Αυτή είναι η προϋπόθεση, για να λυθούν τα λαϊκά προβλήματα και να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες. Σε διαφορετική περίπτωση, ο λαός θα ματώνει συνεχώς, θα υποφέρει, για να πλουτίζει και να ισχυροποιείται το μεγάλο κεφάλαιο.
Αυτό έχουμε υποχρέωση να χτίζουμε στους καθημερινούς αγώνες, στην πάλη για το δικαίωμα στη δουλειά, για τις Συλλογικές Συμβάσεις, για τους μισθούς και τις συντάξεις, τα εργασιακά δικαιώματα, την Κοινωνική Ασφάλιση, την Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία, για όλα τα προβλήματα. Με την οργάνωση της εργατικής τάξης και την κοινωνική συμμαχία, με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ και των άλλων αγωνιστικών συσπειρώσεων.
Αυτό που φοβούνται οι δυνάμεις του κεφαλαίου θα το πάθουν με τη δραστήρια, αποφασιστική στάση της εργατικής τάξης, την πίστη της στην ιστορική της αποστολή να αλλάξει ριζικά η οργάνωση της κοινωνίας, να γίνει ο πλούτος που παράγεται κοινωνική ιδιοκτησία.
Λυσσάνε με τους ταξικούς αγώνες
Οι εξελίξεις διδάσκουν. Διδάσκει ιδιαίτερα η στάση της πλουτοκρατίας, η στάση της κάθε πολιτικής και συνδικαλιστικής δύναμης, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης την ώρα που οξύνεται η πάλη. Κι αυτό έχουν υποχρέωση να το σκεφτούν καλά οι εργαζόμενοι. Να σκεφτούν το μίσος που εκδηλώνεται για το δικαίωμα στην απεργία, την προσπάθεια υπονόμευσης, συκοφάντησης του δικαιώματος της εργατικής τάξης να αντιστέκεται στα αντιλαϊκά μέτρα, να συγκρούεται με τις αντιλαϊκές πολιτικές, να διεκδικεί δικαιώματα με τη χρησιμοποίηση του όπλου της απεργίας.
Αυτό καίει τις δυνάμεις του κεφαλαίου, αυτήν τη μορφή πάλης επιδιώκουν να φθείρουν, να αποδυναμώσουν, να την ενοχοποιήσουν. Γιατί, σ' αυτήν τη μορφή και στους στόχους πάλης που συγκρούονται με το κεφάλαιο και την εξουσία του, μπορεί να εκφραστεί η εργατική δύναμη και να ενισχυθεί από την αλληλεγγύη των λαϊκών στρωμάτων, να γίνει παράδειγμα και βάση για παραπέρα κλιμάκωση του αγώνα. Αυτό φοβούνται, γι' αυτό πέφτουν σαν τα σκυλιά πάνω στους απεργιακούς αγώνες που πρωτοστατεί το ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ.
Πότε στους ναυτεργάτες και στους μεταλλεργάτες, πότε στους εργαζόμενους στον τουρισμό - επισιτισμό, σε κάθε κλάδο, οι καπιταλιστές και τα φερέφωνά τους, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ. ξερνάνε χολή, προβοκάρουν, προσπαθώντας να προκαλέσουν αρνητικά αντανακλαστικά στο λαό, να φοβίσουν τους εργαζόμενους. Μιλάνε για τη ζημιά στον τουρισμό και εννοούν τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών, στέλνοντας στο πυρ το εξώτερο κάθε εργατικό δικαίωμα, υποστηρίζοντας ότι είναι φυσιολογικοί οι μισθοί της πείνας, οι εργασιακές σχέσεις της μισθωτής δουλείας, η κατάργηση των Βαρέων - Ανθυγιεινών.
Εχουν σπάσει πολλές φορές τα μούτρα τους και αυτό πρέπει να γίνει ο κανόνας, ώστε με την αγωνιστική στάση, με την εκδήλωση μαζικής αλληλεγγύης, όλων των κλάδων, να διαμορφωθεί το έδαφος που θα αφοπλίζει κάθε απεργοσπαστικό σχέδιο και θα ακυρώνει τους στόχους των δυνάμεων του κεφαλαίου. Το αυτί του ΚΚΕ δεν ιδρώνει. Βρέξει - χιονίσει, θα δίνει τη μάχη μαζί με τους εργαζόμενους, συμβάλλοντας στην κατάκτηση νέων θέσεων στην ταξική πάλη, που είναι κινητήρια δύναμη για την κοινωνική πρόοδο.
Ανάπτυξη για ποιον;
Οι εργαζόμενοι πρέπει να προσέξουν πολύ την προβολή της συναίνεσης των κομμάτων της πλουτοκρατίας και να μην παγιδευτούν στην προσπάθεια να παρουσιαστεί η συναλλαγή, η συναίνεση ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τον ΛΑ.Ο.Σ., το κόμμα της Μπακογιάννη, ως θετικό στοιχείο των εξελίξεων που αφορά τα συμφέροντα του λαού.
Συναίνεση σημαίνει συγκέντρωση των πολιτικών δυνάμεων που υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, για να επιβάλουν ακόμα πιο σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές, αλλαγές που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες της πλουτοκρατίας, όπως έγινε και στο νομοσχέδιο για τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, για να παραδοθεί η εκπαίδευση και η έρευνα στα μεγάλα συμφέροντα και να τσακιστεί η αγωνιστική δράση που αναπτύσσεται κατά της αντιλαϊκής πολιτικής.
Αλλάζουμε και θα αλλάξουμε την Ελλάδα, λέει ο κ. Παπανδρέου. Το ίδιο υποστηρίζει και ο κ. Σαμαράς, το ίδιο έλεγαν και λένε παραδοσιακά οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου. Τι σημαίνει γι' αυτές τις δυνάμεις "αλλάζουμε ή θα αλλάξουμε την Ελλάδα;" Ποιο είναι το περιεχόμενο των αλλαγών; Ποιας τάξης τα συμφέροντα υπηρετούν; Υπηρετούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων ή των μονοπωλίων;
Αυτό είναι το κριτήριο και η πράξη που αποκαλύπτει την αλήθεια. Αποδεικνύει ότι οι αλλαγές όλων αυτών των χρόνων δίνουν δύναμη στην πλουτοκρατία, αυξάνουν τα κέρδη της, στύβουν το λαό και επιβάλλουν, στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, αλλαγές για ισχυροποίηση του κεφαλαίου από τη μια, ακόμα πιο φτηνούς, ταλαιπωρημένους εργαζόμενους από την άλλη. Αυτό κάνουν οι αλλαγές των κομμάτων που διαχειρίζονται τον καπιταλισμό και χρησιμοποιούν όλα τα μέσα, για να διασώσουν το εκμεταλλευτικό σύστημα, που έχει παλιώσει, είναι σε παρακμή και δεν παίρνει γιατρειά».
1