ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΚΤΟΣ

Μερικές σκέψεις για την δημοσκόπηση του Βαρομέτρου του Δεκεμβρίου.

Σήμερα δημοσιεύθηκε μία ακόμη δημοσκόπηση, αυτή της  Public isuue (Βλ. www.publicissue.gr) το γνωστό Βαρόμετρο του Δεκεμβρίου που «προσφέρει»  ο  ΣΚΑΙ. Όπως κάθε δημοσκόπηση έτσι και αυτή καθρεπτίζει την τάση της κοινής γνώμης  την συγκεκριμένη στιγμή και δεν αποτελεί εκλογικό αποτέλεσμα. Εάν όμως  οι ....

εκλογές γινόντουσαν την ημέρα της δημοσκόπησης ενδεχομένως το εκλογικό αποτέλεσμα να μην απείχε «παρασάγγας» από την πρόθεση ψήφου της δημοσκόπησης.
Οι δημοσκοπήσεις μας δείχνουν τάσεις της κοινής γνώμης, προβληματισμούς, αντιδράσεις και επιθυμίες και κυρίως προσφέρονται για να στηριχθούν υποθέσεις εργασίας ή για να κινητοποιήσουν τα ενεργά ή τα ευρισκόμενα σε λήθαργο ή και ακόμη και ευρισκόμενα «εκτός τόπου και χρόνου» πολιτικά υποκείμενα.
Η συγκεκριμένη δημοσκόπηση εάν ήταν υπόθεση εργασίας για πολιτικό διαλογισμό ή ακόμη και εάν αποτυπώνει την σημερινή πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα σημαντική και χρήσιμη. Από τα πολλά συμπεράσματα κρατάμε για το παρόν κείμενο μόνο ορισμένα, λίγους μόνο συλλογισμούς
Σε επίπεδο διαθέσεων της κοινής γνώμης γύρω από τον στρατηγικό προσανατολισμό της χώρας, λαμβανομένης και της  βαθιάς κρίσης των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ελληνική κοινωνία, ασφυκτιούσα υπό το βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής εξακολουθεί να πιστεύει ότι η Ελλάδα πρέπει να κινηθεί  μέσα στην Ευρώπη και κυρίως να μην αφήσει τον σκληρό της πυρήνα, την Ευρωζώνη. Η τάση αυτή επιβεβαιώνεται και από άλλες μετρήσεις άλλων δημοσκοπήσεων που δείχνουν την θετική αποδοχή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων (που ακόμη παραμένουν  λόγια) από την ελληνική κοινωνία. Οι Έλληνες θέλουν να αλλάξουν παραμένοντας στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη.


Το ζητούμενο είναι προς ποια κατεύθυνση στο τόξο της πολιτικής επιθυμούν την αλλαγή. Η δημοσκόπηση του Βαρόμετρου του Δεκεμβρίου έχει μία σαφή ιδεολογικοπολιτική εικόνα. Εάν από το τόξο των πολιτικών δυνάμεων που προσανατολίζονται προς την Ευρωζώνη αφαιρέσουμε το ΚΚΕ, τότε το 43% (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ. ΔΗΜ.ΑΡ.ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ) της προοδευτικής, κεντροαριστερής και αριστερής  πλευράς υπερέχει του 39% της κεντροδεξιάς και δεξιάς πλευράς (Ν.Δ. ΛΑΟΣ ΔΗΜ.ΣΥ). Υπό την προϋπόθεση ασφαλώς ότι δεν αποσυρθούν δυνάμεις  του ΠΑΣΟΚ προς τα δεξιά. Με άλλα λόγια, η βαθιά κρίση ενώ φαίνεται να οδηγεί τους πολίτες στα άκρα του τόξου δεν  ακυρώνει την  θεωρητική ακόμη ευκαιρία μίας πλατιάς προοδευτικής συμμαχίας.
Η προοδευτική συμμαχία πάντως δεν μπορεί να γίνει με όρους και λογικές της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας (Μεταπολίτευση έως Σήμερα). Οι συσχετισμοί δυνάμεων επιβάλλουν διαφορετικούς όρους  και κυρίως  εξοβελίζουν τις παλιές λογικές του ηγεμονισμού και της κομματικής αρτηριοσκλήρωσης. Επιβάλλουν διάλογο, συνεργασία και κυρίως προγραμματική συμφωνία, όχι ως αποτέλεσμα διανομής και κατανομής ρόλων αλλά ως απόσταγμα μίας πλατιάς και ουσιαστικής ζύμωσης θέσεων, προτάσεων, προγραμματικών στόχων με την κοινωνία και ειδικότερα με τις κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας, της παραγωγής, της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, με τις κοινωνικές δυνάμεις της πτώχειας και τη ανέχειας. Διάλογος για το κράτος, την οικονομία, την ανάπτυξη, την κοινωνική αλληλεγγύη. Διαμόρφωση ενός προοδευτικού σχεδίου διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων αφήνοντας στον κάδο των απορριμμάτων παλιές αγκυλώσεις, ξεπερασμένες «κατασκευές» και κυρίως το άγος του λαϊκισμού και της πελατειακής αντίληψης για τον πολίτη και την πολιτική.
Υπάρχει ασφαλώς και η άλλη ανάγνωση, ο άλλος δρόμος. Να προστεθεί το ΠΑΣΟΚ οριστικά στις δυνάμεις της συντήρησης και να ακολουθήσει την κεντροδεξιά συμμαχία. Εάν το επιχειρήσει θα έχει απωλέσει διαπαντός την ικανότητα να μιλήσει στον κόσμο που μοχθεί να σταθεί στα πόδια του, στον κόσμο που στο βάθος της ψυχής του θέλει να ονειρεύεται μία νέα δημιουργική Ελλάδα με κοινωνική αλληλεγγύη, κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη.
Το κλειδί λοιπόν για την  πορεία του τόπου εξακολουθεί ακόμη να βρίσκεται στα χέρια της παραδοσιακής κεντροαριστεράς και μπορεί να της φανεί χρήσιμο υπό την προϋπόθεση να μην το στρίψει δεξιά και υπό την προϋπόθεση να κατανοήσει ότι η εποχή της ηγεμονικής αυτάρκειας πέρασε. Τώρα απαιτούνται νέες ιδέες, νέες προσεγγίσεις, νέες νοοτροπίες συνεργασίας, διαφάνειας, προγραμματικής σύγκλισης.
Η κοινωνία των πολιτών, η κοινωνία της εργασίας και της παραγωγής, της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας και της οικολογικής ευθύνης, η κοινωνία της φτώχιας και της ανέχειας προσδοκά την δημοκρατική προοδευτική συμμαχία (κεντροαριστερών και αριστερών δυνάμεων) για την αναγέννησή της, την αντίστασή της στην λαίλαπα των αγορών. Σε αυτή την πορεία θα συναντηθούν οι προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης. Εκεί  χρειάζονται δυνατοί και οι Έλληνες.