Καλημέρα

Την καλημέρα πρέπει να την λέμε όλοι προς όλους, άσχετα αν ¨τους πάμε¨ή δεν τους ¨πάμε¨.
Σήμερα είναι Παρασκευή και θα πρέπει να πάμε και στην εκκλησία, μήπως και καταφέρουμε να μαλακώσουμε λίγο τον εαυτό μας και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Ας αφήσουμε ¨τα δήθεν¨ κι ας αφήσουμε τον πραγματικό μας εαυτό να εκφρασθεί.
Από χθες το βράδυ έχω δεχθεί πολλά τηλεφωνήματα και μηνύματα, για ένα θέμα το οποίο πραγματικά δεν κατάλαβα γιατί πήρε τόση έκταση.
Οι θέσεις και οι απόψεις μου για το θέμα της ενημέρωσης είναι....
γνωστές. Γιατί θα πρέπει να επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια;
Ας βρεθεί κάποιος ο οποίος να μου ζήτησε να βοηθήσω σε εφημερίδα, ραδιόφωνο, διαδίκτυο και να μην το έχω κάνει.
Κρυφά και φανερά πάντα βοηθούσα και πάντα θα βοηθώ. Ξέρω καλά το τι λέει και το τι έχει πει ο καθένας.
Ξέρω καλά το τι έλεγαν κάποιοι ακόμη και την ώρα που τους βοηθούσα.
Δεν θα μείνω σ΄ αυτά, γιατί δεν αφορούν κανέναν. Αφορούν εμένα και αυτούς που τα έλεγαν.
Πάμε τώρα στο πως βρέθηκε το όνομά μου στο ¨ΚΟΝΤΑ ΣΤΑ ΣΠΟΡ¨ .
Απλό είναι. Όλα έγιναν μετά από ένα τηλεφώνημα και χωρίς συζητήσεις.
Δέχθηκα λοιπόν ένα τηλεφώνημα στις 20.45 από τους ανθρώπους του blog.
Μου είπαν πως θέλουν να βάλουν το όνομά μου στους συνεργάτες τους και όταν μπορώ και θέλω να γράφω την άποψή μου.
Ρώτησα αν αυτό είναι όλο ή αποβλέπουν σε κάτι άλλο.
Η απάντηση ήταν άμεση.
Πάρε τους κωδικούς και κάνε αυτό που θέλεις.
Τους είπα πως δεν θέλω κωδικούς και πως μπορούν να βάλουν το όνομά μου.
Γιατί το έκανα; Για τον ίδιο λόγο που το έκανα πολλές φορές για άλλους οι οποίοι επίσης έβριζαν και συκοφαντούσαν, όχι μία φορά, αλλά καθημερινά.
Για τον ίδιο λόγο για τον οποίο στήριζα πάντα αυτούς που δεχόταν χτυπήματα, από φίδια που είχαν στην αγκαλιά τους.
Κύριοι, εγώ δεν συκοφάντησα κανέναν και χαίρομαι όταν κάποιοι αναγνωρίζουν το λάθος τους.
Κλείνω λοιπόν το θέμα εδώ και να θυμίσω σε όλους πως με τον Γιάννη Δαλιάνη γνωριζόμαστε από το 1992.
Αυτό κάποιοι προφανώς το έχουν ξεχάσει.