Τι τα θες τι τα γυρεύεις φίλε μου.
Δίνεις μάχη στη ζωή σου για να ξεπεράσεις προβλήματα και να μεγαλώσεις τα παιδιά σου και μια μέρα ξανακάνεις την ίδια διαπίστωση που είχες κάνει και πριν λίγα χρόνια και που είχαν κι άλλοι κάνει πριν πολλά πολλά χρόνια.
Δεν υπάρχουν πλέον οι αξίες. Δεν μετράει πλέον το τι ξέρει ένα παιδί και τι μπορεί να κάνει.
Αυτό που μετράει είναι το αν η μαμά του παιδιού αντιδρά, φωνάζει και απειλεί, αν το παιδί της δεν έχει καλούς βαθμούς, αν δεν έχει ρόλο πρωταγωνιστή σε.....
μια παράσταση, αν δεν είναι στον πρώτο ρόλο μιας χορωδίας και πολλά άλλα.
Θα γελάσετε περισσότερο αν γράψω πως αυτά συμβαίνουν και σήμερα σε δημοτικά σχολεία.
Αφέντρα στη γειτονιά, αφέντρα στο χωριό, αφέντρα και στο σχολειό.
Εντάξει. Τώρα πείστηκα κι εγώ. Να λέμε όλοι ΝΑΙ.
Αυτό που με αηδιάζει είναι πως για να μη φωνάζει η αφέντρα, την πληρώνουν τα παιδιά που για κάποιους λόγους είχαν καλύτερους βαθμούς ή είχαν να πούνε ένα τραγουδάκι σε μια εκδήλωση.
Τώρα ξέρω. Τώρα ξέρω πως τελικά δεν φτάνει το παιδί σου να διαβάζει να είναι ήσυχο και υπάκουο, να παίζει με όλα τα παιδιά να σέβεται το δάσκαλο και φυσικά να σέβεται τους συμμαθητές του.
Πρέπει να έχει μαμά αφέντρα. Πρέπει να έχει μαμά η οποία θα χτυπάει το χέρι στο τραπέζι και θα την τρέμουν οι δάσκαλοι!!!!
Εμείς οι άλλοι τώρα δεν έχουμε πολλές επιλογές. Θα πρέπει να μάθουμε στο παιδί μας να μην αντιδρά σε τέτοιες καταστάσεις και απλά να δείχνει συμπάθεια γιατί το παιδί της αφέντρας δεν φταίει σε τίποτα.
Εμείς οι άλλοι θα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό των δασκάλων και να μην τραβήξουμε το σχοινί, με την ελπίδα πως και οι δάσκαλοι δεν θα μειώσουν τα άλλα παιδιά.