Πλημμυρίζουν και απόψε από ανθρώπους οι Ιεροί μας Ναοί και στις αυλές τους, ακόμη, σημειώνεται το αδιαχώρητο! Μικροί και μεγάλοι, πιστά της Εκκλησίας τέκνα, αλλά και γενικότερα· θρησκευόμενοι, διστακτικοί, ακόμη και αλιβάνιστοι, προσερχόμαστε, κρατώντας μία λαμπάδα, σ' ένα χώρο, στον οποίο απλώνεται, στην αρχή, μία περίεργη σιγαλιά και ένα σκοτάδι, που, ωστόσο, δεν μας τρομάζουν, γιατί ξέρουμε πως σε λίγο θα διαλυθούν από τη χαρά και το φως, αφού, πρόκειται να γίνει, κατά το λεγόμενο, «ανάστα ο Θεός».
Τι είναι εκείνο, όμως, που μας ελκύει σ' αυτό το νυχτερινό συμπόσιο της πίστεως, εγκρατείς και ράθυμους, νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες; (Κατηχητικός Λόγος Ιερού Χρυσοστόμου).
Συναθροιζόμαστε, άραγε, μόνο και μόνο, για να τηρήσουμε απλά το ετήσιο έθιμο;
Λέτε, με τη νίκη του θεανθρώπου Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να ....
θέλουμε να πάρουμε, οι πονεμένοι κάτοικοι της γης, την εκδίκησή μας, βλέποντας και ακούοντας να νικιέται και να καταργείται, κατά κράτος, ο πλανήσας και πλανών την οικουμένη, ολέθριος σύμβουλος και ανθρωποκτόνος διάβολος και να πατείται, δια της Αναστάσεως, ο έσχατος και πικρός εχθρός μας θάνατος, έστω και στο πρόσωπο κάποιου άλλου, έξω από μας;
Και αυτά και άλλα ακόμη μπορεί να υπάρχουν μέσα μας, ως κίνητρα. Όμως, το κυριότερο είναι ότι, τρέχουμε, πρέπει να τρέχουμε τούτη την ώρα, που είναι η πραγματική ώρα τής ανθρωπότητος και ολόκληρης της οικουμένης, να συναντήσουμε και να κοινωνήσουμε τον Υιό του Θεού τον μονογενή, τον ένα και αληθινό Θεό μας, τον παθόντα και ταφέντα και αναστάντα αρχηγό της πίστεώς μας και βασιλέα της δόξης, για να αναστηθούμε κι’ εμείς και να μην αποθάνουμε.
Αυτό είναι το δώρο του εκουσίως «νικηθέντος» στο Σταυρό και νικήσαντος δια του Σταυρού, Νυμφίου μας, προς εμάς τους αχαρίστους και πονηρούς. Το δώρο της απέραντης ζωής! Και, βέβαια, αυτό το δώρο μόνον ο Χριστός, ως Νυμφίος, μπορούσε να προσφέρει σε όλους, που μας «ηγάπησε εις τέλος» (Ιωάν. 13, 1), παρά το γεγονός ότι αφρόνως χωρισθήκαμε απ' Αυτόν και Τον εγκαταλείψαμε.
«Ιδού, ήλθεν, δια του Σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω» (Αναστάσιμη Προσευχή της Ακολουθίας του Όρθρου της Κυριακής).
«Δεύτε», λοιπόν, αδελφοί και τέκνα, «προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν Χριστώ». Ας Τον ευχαριστήσουμε, δοξολογώντας αυτήν την άμετρη και ακατανίκητη αγάπη Του. Ας Τον ικετεύσουμε να μας δεχθεί συνδαιτημόνες στην αγία Τράπεζα της χαράς Του. Ας Τον παρακαλέσουμε, οι μετέχοντες στο άγιο Ποτήριο της ζωής, να μείνει μαζί μας, όπως αψευδώς υποσχέθηκε, και να μας αξιώσει να μείνουμε κι' εμείς μαζί Του (Ιωάν. 6, 56), για να ζήσουμε εις τον αιώνα, να μην αποθάνουμε και να αναστηθούμε «εν (εκείνη) τη εσχάτη ημέρα» (Ιωάν. 6, 54).
Παιδιά μου αγαπημένα και περιπόθητα,
Μην αφήσετε τη νύστα, που φέρνει ο πειρασμός στην αδύναμη, καλομαθημένη και κακομαθημένη σάρκα μας, ούτε και την ανυπόμονη πείνα της κοιλιοδουλείας, να σας νικήσουν και να σας ωθήσουν στην φυγή, μόλις ακούσετε, αυτή την ξεχωριστή βραδιά, το «Χριστός Ανέστη».
Μην περιφρονήσουμε, ως ανόητοι και βραδείς τη καρδία του πιστεύειν, τον δι' ημάς παθόντα και ταφέντα και αναστάντα και δωρίζοντα την αιώνιον ζωήν. Προηγείται η αγία Τράπεζα της υλικής. Ας κατανοήσουμε, επιτέλους, ότι «ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» (Ματθ. 4, 4).
Ας Του ζητήσουμε, να ξυπνήσει και το φιλότιμό μας, ώστε να Τον αγαπούμε, μνημονεύοντας, τώρα και πάντοτε, την αγάπη Του και τηρώντας τις σωτήριες εντολές Του, μέσα στο χώρο της Αγίας μας Εκκλησίας, της μόνης αληθινής σωστικής Κιβωτού. Να Τον μιμούμαστε καθημερινά, προσφερόμενοι στους αδελφούς μας και συνανθρώπους μας, με διάθεση «να νικηθούμε» από την αγάπη και να νικήσουμε δια της αγάπης!
Ίσως ο λόγος τούτος να ακούεται σε μερικούς ρομαντικός η και αναποτελεσματικός, μιας και ζούμε στην ακοινώνητη και σκληρή κοινωνία μας, όπου περισσεύει η αδικία και κυριεύει η διαφθορά.
Ας θυμηθούμε, όμως, ότι είναι απολύτως αληθινός ο Θείος λόγος και καθόλου ατελέσφορος. «Θαρσείτε», παιδιά μου, μας λέγει ο αναστάς εκ νεκρών Κύριος και Θεός μας. «Αύτη εστίν η νίκη, η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (Ιωάν. 5, 4)! «Εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. 16, 33)! «Ζω! Και υμείς ζήσεσθε» (Ιωάν. 14, 19)! «Μείνατε εν εμοί, καγώ εν υμίν» (Ιωάν. 15, 4)! Δεν μένει παρά να ζήσουμε με το Χριστό και για το Χριστό. Και αυτός ο τρόπος ζωής έχει απαιτήσεις. Θέλει αγώνα και άσκηση. Απαιτεί θυσία και κόπο! Δεν είναι ρομαντικός! Γι' αυτό και δεν τον πολυθέλουμε. Όμως, προσοχή! Αρνούμαστε την ίδια την ζωή, αν αρνηθούμε τη νέα κτίση που έφερε ο Χριστός μας.
«Χριστός Ανέστη»! παιδιά μου. Χριστός Ανέστη και ζωή πολιτεύεται! Ο Πανάγιος τάφος είναι η πηγή της νέας βιοτής, της αιωνίου! Είναι η πηγή της αναστάσεώς μας. Με σκιρτήματα αγαλλιάσεως, ελάτε, λοιπόν, στην Λειτουργία να υμνήσουμε τον Αίτιο. Απ’ αυτή την ώρα ας απεκδυθούμε τον παλιό αμαρτωλό εαυτό μας και ας αρχίσουμε τη νέα ζωή, που έφερε ο νικητής του θανάτου και χορηγός της ζωής, με παράδειγμα και πρότυπο τον Ίδιο.
Το φως Του, η χαρά Του και η αιώνια ομορφιά Του να πλημμυρίσουν, εύχομαι, τις υπάρξεις σας εις τον αιώνα.
Με πολλή πατρική αγάπη και αναστάσιμους ασπασμούς
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+ο Χαλκίδος Χρυσόστομος
