Παραμένω μαχητής του ΟΧΙ.
Αυτή τη στιγμή ο Ελληνικός λαός καλείται να αποφασίσει για το
μέλλον του, δηλαδή για το αν θέλει συνέχιση της υποταγής ή για το αν αποκρούει
αυτήν. Όμως, καλείται να το πράξει με το πιστόλι στον κρόταφο. Με τις δυνάμεις
κατοχής σε πλήρη ανάπτυξη. Φανταστείτε ένα Δημοψήφισμα στην Ελλάδα, το καιρό της
Γερμανικής Κατοχής, με τους Έλληνες να ερωτώνται αν θέλουν τη συνέχιση της
κατοχής ή όχι και το πόσο ελεύθεροι θα ήταν τότε να αποφασίσουν και να
εκφράσουν....
ανόθευτα τη λαϊκή βούλησή τους, όπως άλλωστε επιτάσσει και σήμερα η
αναλογική εφαρμογή του άρθρου 52 του Συντάγματός μας.
Είναι αυτονόητο ότι ο λαός ήδη εκφράστηκε τις πρώτες μέρες, και
πριν τα capital controls, υπέρ του ΟΧΙ. Δεν πρέπει να μας διαφύγει ότι τα
φρούρια πέφτουν στηριζόμενα σε Δούρειους Ίππους. Όταν κάποιοι έπρεπε να
φροντίζουν τη διατήρηση της ρευστότητας στη χώρα κατά τους προηγούμενους μήνες,
παρά τις συμβουλές μας και τις παραινέσεις μας, προέβαιναν σε καταβολές προς
τους δανειστές, ναρκοθετώντας το δρόμο του ΟΧΙ.
Είναι ένα προφανές στρατηγικό σφάλμα, τόσο αυτό, όσο και η
συνέχιση της διαδικασίας ενός νόθου Δημοψηφίσματος, αφού δεν εκφράζεται
ελεύθερα η λαϊκή βούληση. Η πολιτική συνέχεια στη χώρα μας έχει ένα μονόδρομο.
Την υπογραφή κοινής διακήρυξης από μεμονωμένους βουλευτές, από φορείς της
κοινωνίας, από πολιτειακούς παράγοντες, διακήρυξη που θα είναι θεμελιωμένη στη
βασική αρχή του ανθρωπισμού και σε δύο στρατηγικές, η πρώτη εκ των οποίων είναι
η επιδίωξη αναδιάρθρωσης του χρέους και η δεύτερη της παραγωγικής
ανασυγκρότησης της χώρας. Τούτη την ώρα το μόνο που ενδιαφέρει είναι η
ειλικρινής συστράτευση όλων των
κοινωνικών και πολιτικών αποθεμάτων της χώρας στον πιο πάνω μονόδρομο για την
απελευθέρωση αυτής.
Κάθε άλλη επιλογή, είναι αστήρικτη, ανεδαφική και οδηγεί για τα
επόμενα 40 χρόνια στην υποδούλωση όλων μας.