Ειρήνη σε εσάς και το έλεος του θεού με τις ευλογίες του

Ένα γράμμα από πρόσφυγες που υποφέρουν από τις τραγικές συνθήκες που βίωσαν και λένε: φτάνει πια με την τραγωδία! φτάνει πια με την αδικία!
Μερικοί άνθρωποι ζουν σε παλάτια, και άλλοι ζουν σε σκηνές, σε δρόμους ή κάτω από τους βομβαρδισμούς των κανονιών στον πόλεμο.
Που είναι η δικαιοσύνη; Που είναι όλες οι συνθήκες που υπέγραψαν όλα τα έθνη και κράτη για τα ανθρώπινα δικαιώματα; Εμείς οι πρόσφυγες, λέμε: Που είναι το δικαίωμα μας σε αυτήν την ζωή; Στην χώρα μας ο πόλεμος μαίνεται ολημερίς. Φτάνει το αίμα των ανδρών, γυναικών και...
παιδιών που χύθηκε!
Ο κόσμος που έφυγε λόγω του πολέμου, νόμιζε ότι η προπαγάνδα για τα κράτη της ΕΕ που είναι ανθρώπινα και αγαπάνε τους ανθρώπους, ήταν αληθινή. Τότε, αυτός ο κόσμος διέφυγε προς την Ευρώπη μέσω της παράτυπης μετανάστευσης, αυτός ο κόσμος υπέφερε την τραγωδία του ταξιδιού, που περιλαμβάνει τον κίνδυνο της θάλασσας του Αιγαίου που έχει καταπιεί χιλιάδες κόσμου.
Σήμερα, μας σοκάρει η πραγματικότητα των κλειστών συνόρων της ΠΓΔΜ, με τον κόσμο να συγκεντρώνεται στους ελληνικούς καταυλισμούς  που στην πλειοψηφία τους βρίσκονται στα δάση. Ένα από αυτά είναι αυτό που βρίσκεται στην Ριτσώνα. Σε αυτόν τον καταυλισμό, τα παιδιά στέκονται στις ουρές για να λάβουν ένα γεύμα ή για πόσιμο νερό για να ξεδιψάσουν τις καρδιές τους. Είναι αυτά άραγε, τα δικαιώματα των παιδιών;!!!
Ο κόσμος εδώ υποφέρει από τα φίδια, τα έντομα και τα ζώα που υπάρχουν στο δάσος. Σήμερα, γράφω για την τραγική κατάσταση που βλέπω και για την καθημερινή μας ρουτίνα.
Το γράμμα μου αυτό το απευθύνω στους πρόεδρους ανά τον κόσμο, στον ΟΗΕ και συγκεκριμένα στον κύριο Μπαν Κι-μουν  ΓΓ του ΟΗΕ, λέγοντας του: Οι αποφάσεις σου για τους πρόσφυγες είναι λανθασμένες. Είμαστε άνθρωποι και όχι ζώα. Πως μας βάζετε στα δάση ανάμεσα στα ζώα; Πως εκθέτετε τα παιδιά μας στις αρρώστιες; Αν καταλαβαίνετε τι θα πει ανθρωπιά, θα πρέπει να ανοίξουν τα σύνορα και να εξασφαλιστούν τα δικαιώματα των ανθρώπων. Εγώ προκαλώ όλους τους πρόεδρους κρατών ανά τον κόσμο, αν μπορεί κανείς τους να μείνει έστω για μια νύχτα στις σκηνές.
Ευχαριστώ, όλους όσους μας βοηθάνε και σέβονται την ανθρωπότητα.
 
Λεγομαι: Χάμζα  Μουσταφα. Ετών 14.
Πρόσφυγας του πολέμου της Συρίας, μένω τώρα στον καταυλισμό της Ριτσώνας στην Ελλάδα. Με το γράμμα μου θέλω να μεταφέρω την τραγική πραγματικότητα που βλέπω.
Ευχαριστώ.