Φίλες και φίλοι αναγνώστες το πρωτάθλημα της Δ΄ ΕΘΝΙΚΗΣ την περίοδο 1991-1992 έχει μεγάλη σημασία για μένα.
Χωρίς να γνωρίζω πρόσωπα και καταστάσεις κλήθηκα να βοηθήσω στο κομμάτι της επικοινωνίας, ώστε τότε ο ΑΟ ΧΑΛΚΙΣ να μπορέσει να κατακτήσει το πρωτάθλημα και ν΄ ανέβει στην Γ΄ Εθνική κατηγορία. Τότε είχα αναλάβει το πρόγραμμα της τοπικής τηλεόρασης η ...
οποία έκανε τα πρώτα της βήματα. Δεν θα γράψω λεπτομέρειες γιατί θα πέσει πολύ κλάμα.
Θα θυμίσω πως τότε ήταν όλοι απέναντι και μας έβριζαν ομαδικά, γιατί στηρίζαμε τον ΑΟ ΧΑΛΚΙΣ και όχι κάποια άλλη ομάδα της Εύβοιας.
Τότε στον όμιλο ήταν ομάδες της Εύβοιας και του Πειραιά.
Ήταν η εποχή που το γήπεδο γέμιζε από φιλάθλους.
Ήταν η εποχή που οι φίλαθλοι συνόδευαν τους ποδοσφαιριστές ακόμη και στο φαγητό τους!!!
Ήταν η εποχή που πέξαμε τελευταίο αγώνα με τον ΠΕΡΑΜΑΪΚΟ σ΄ ένα γήπεδο γεμάτο με 13.000 φιλαθλους.
Τότε ήμουν ένας ξένος, αλλά φίλος, ανάμεσα σε χιλιάδες πραγματικούς Χαλκιδάρες και απέναντι σε κάποια παπαγαλάκια τα οποία έθαβαν τον ΑΟ ΧΑΛΚΙΣ, αλλά όταν η ομάδα σήκωσε την κούπα χόρευαν και πανηγύριζαν σαν μικρά παιδιά και το βράδυ ήταν δίπλα στον τότε προεδρο κ. Βάιο Παπαθανασίου σε γνωστή ταβέρνα της παραλίας. Για μένα η αποστολή είχε τελειώσει και δεν πήγα να καθίσω δίπλα τους.
Τώρα τι έχουμε;
Τώρα είμαι απένατι από κάποιους που παριστάνουν τους Χαλκιδάρες και βλεπω ένα γήπεδο με 100 φιλάθλους!!!
Αυτός δεν είναι ο ΑΟ ΧΑΛΚΙΣ κύριοι.
Όποιοι θέλουν να δούνε τον ΑΟ ΧΑΛΚΙΣ και πάλι μια δυνατή ομάδα και γεμάτη την κερκίδα του σταδίου, ας απομονώσουν τους τενεκέδες. Ας τους βάλουν στο περιθώριο, για να ξαναέρθει ο κόσμος στο γήπεδο. Μπορεί ΟΛΟΙ να δηλώνουν ΑΟ ΧΑΛΚΙΣ, αλλά όποιοι θέλουν να τον διοικήσουν ας σπάσουν αυγά.
Αυτός είναι ο λόγος που χρησιμοποιώ αυτή την φωτογραφία, αγαπητέ αναγνώστη.
