Προσήλθαμε σήμερα λαμπαδηφόροι στην λατρευτική πασχαλιάτικη σύναξη, για να χαρούμε με το ελπιδοφόρο φως της Αναστάσεως, όλοι εμείς που καθημερινά περικυκλωνόμαστε με σκοτάδια απειλητικά.
Όλοι απόψε κοιτάζουμε προς την ωραία πύλη του Ιερού μας Ναού, γιατί γνωρίζουμε ότι από κει θα ...
προβάλει το φως το ανέσπερο και είμαστε έτοιμοι, ασυγκράτητοι, να ορμίσουμε να ανάψουμε την αναστάσιμη λαμπάδα μας από την λαμπάδα του παπά, την οποία εκείνος προηγουμένως έχει ανάψει από το ακοίμητο καντήλι του ιερού βήματος. Το καντήλι αυτό, που δεν σβήνει ποτέ, γι' αυτό και λέγεται ακοίμητο, καίει μπροστά σ' Εκείνον, τον Ιησού Χριστό, τον εσταυρωμένο και αναστάντα εκ των νεκρών, τον αληθινό Θεό μας, τον μοναδικό και ανεπανάληπτο και ...
αξιολάτρευτο, που με την αυτοσυνειδησία της θεότητός Του, παρουσίασε τον εαυτό Του ως Φως!
«Εγώ ειμί το φως του κόσμου»!!! είπε (Ιωάν. η 12). Υποσχέθηκε, μάλιστα, σε όσους Τον εμπιστευθούν και Τον ακολουθήσουν, πως δεν θα διαβούν σε σκοτεινές διαδρομές, αλλά θα κατακτήσουν το φως και θα γίνουν και οι ίδιοι το φως του κόσμου (Ματθ. ε 14)!
Οι αναμμένες λαμπάδες, απόψε, διέλυσαν κυριολεκτικά το σκοτάδι και έκαναν τη νύχτα μέρα! Κι εμείς δεν κουραζόμαστε να τις κρατάμε χαρούμενα, και με δικαιολογημένο και έκδηλο ενθουσιασμό, να τις υψώνουμε κάθε φορά που ψάλλουμε το Χριστός Ανέστη και σε πολλά σημεία, κατά την απαγγελία του πιο καλού και του πιο γλυκού Κατηχητικού λόγου του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, που σημαίνει την χαρμόσυνη καμπάνα του τέλους του θανάτου και την αρχή άλλης βιοτής και ζωής, για μας τους ανθρώπους, δίχως ημερομηνία λήξεως!
Λαμπάδες καίνε πάντα στην αγία Τράπεζα, λαμπάδες προηγούνται του ιερού Ευαγγελίου και καίνε κατά την ανάγνωσή του, λαμπάδες όταν βγαίνουν τ' άγια, λαμπάδες όταν προβάλει στην πύλη, την κατά ανατολάς, το Άγιο Ποτήριο! Όλα, μα όλα, φανερώνουν ότι ο Χριστός είναι το Φως του κόσμου. Αυτόν, που είναι το φως των οφθαλμών μας και των υπάρξεών μας, κοινωνούμε απόψε στο τραπέζι Του το μοναδικό, που έχει οπωσδήποτε, πρέπει να έχει, προτεραιότητα από το άλλο εορταστικό υλικό τραπέζι. Τούτο, το δεύτερο, είναι και αυτό δώρο Θεού, ο Οποίος μαζεύει γύρω του οικογένειες, εχθρούς και φίλους σε ευωχία, γιατί νικήθηκε ο θάνατος. Είναι συνέχεια της αγίας Τραπέζης, όχι όμως και υποκατάστατό Της.
Απόψε, παιδιά μου αγαπητά, ήλθαμε στην Εκκλησία μας κρατώντας σβηστές τις λαμπάδες μας. Θα φύγουμε, μετά την Θεία Λειτουργία, και όχι μόλις ακούσουμε το Χριστός Ανέστη, με αναμμένες τις λαμπάδες, αναμμένες με άγιο φως, αναστάσιμο φως!
Τούτο δηλώνει ότι το φως το αληθινό το παίρνουμε από την Εκκλησία, στην οποία συνταχθήκαμε με την Βάπτισή μας, αφού αποταχθήκαμε τον πατέρα του σκότους διάβολο και τα έργα του τα άθεα και σκοτεινά. Και δεν κάνουμε λάθος όταν στηρίζουμε την ελπίδα μας στην Εκκλησία, γιατί Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Χριστός!
Ευλογημένοι μου Χριστιανοί,
Σήμερα δεν θέλω να αναφερθώ σε σκοτεινές μελαγχολικές καταστάσεις, που κάνουν αισθητή την παρουσία τους στην καθημερινότητά μας και την κάνουν ανυπόφορη.
Δεν θέλω να σκιάσω την χαρά σας. Θέλω, όμως, να σας πω και να θυμίσω και στην δική μου την αμαρτωλή ύπαρξη, ότι μπορούμε, αν θέλουμε, να ζούμε διαρκώς στο φως και τη χαρά. Να μην σβήσουμε τις λαμπάδες της πίστεώς μας. Να εμπιστευόμαστε το Χριστό, γιατί είναι ο αληθινός ήλιος της δικαιοσύνης! Αλλά να είμαστε και μεις, με την υπακοή μας στις εντολές Του, έμπιστοί Του!
Να λειτουργούμε όπως οι λαμπάδες, που φτιάχνουν κυρίως άνθρωποι στα χωριά μας, από αγνό μελισσοκέρι! Αυτές οι καθαρές λαμπάδες είναι, όπως λέγει ο άγιος Συμεών ο Θεσσαλονίκης, ευωδιαστές, ζεστές, μαλακές και εύπλαστες. Λυγίζουν και παίρνουν το σχήμα που θέλουμε να τους δώσουμε. Έτσι κι εμείς· ζώντας εκκλησιαστικά, μαθαίνουμε να λυγίζουμε από ταπείνωση και αγάπη, να μετανιώνουμε και στα χέρια του Θεού να λαμβάνουμε, ως εύχρηστα σκεύη, μορφή και σχήμα, όμοιο με το δικό Του!
Οι άλλες λαμπάδες, εκείνες οι συνηθισμένες, είναι πιο φθηνές, μα όχι και τόσο γνήσιες, δεν ευωδιάζουν, δεν έχουν ιλαρό φως, παράγουν πολλή αιθάλη και το κυριότερο δεν λυγίζουν καθόλου. Σπάνε, μα δε λυγίζουν. Λέτε να εκφράζουν εμάς τους ανθρώπους;
Ακόμη, παρακαλώ, να θυμηθούμε και πάλι απόψε την γνωστή παραβολή των δέκα παρθένων! Με λαμπάδες περίμεναν τον Νυμφίο τους. Μωρές ήσαν οι παρθένες εκείνες που είχαν σβηστές τις λαμπάδες τους... Πόσο κρύα και τελικά άχρηστη είναι μία σβηστή λαμπάδα... Οι Πατέρες της Εκκλησίας οι θεοφώτιστοι, έτσι παρομοίασαν τους ανθρώπους που δεν αγαπάνε αληθινά το Θεό και δεν τον λαχταρούν, αλλά πνίγονται στις μέριμνες του βίου και την ραθυμία και, επειδή ζουν έτσι, δεν αγαπούν και δεν ευεργετούν και το συνάνθρωπό τους...
Να μην λησμονήσουμε ποτέ ότι μία λαμπάδα είναι όμορφη όταν καίει! Και φυσικά καιόμενη λιώνει... λιώνει η ίδια, αλλά φωτίζει, υπηρετώντας τους άλλους. Πόσα πολλά δεν μπορεί να μας πει απόψε με την σιωπή της η αναστάσιμη λαμπάδα μας...
Δεν ήλθαμε, ωστόσο, να μιλήσουμε με την λαμπάδα! Ήλθαμε να κοινωνήσουμε και να χαρούμε με τα πρόσωπα που φωτίζει η λαμπάδα! Με το Χριστό και τους συνανθρώπους μας! Και κάτι τελευταίο, για την καθημερινότητά μας και την σωτηρία μας· ας προσέχουμε τον τρόπο μας και την συμπεριφορά μας· μήπως, δηλαδή, «κάψουμε» κάποιον με την λαμπάδα μας...
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Παιδιά μου αγαπητά και περιπόθητα.
Σας ασπάζομαι όλους με πατρική στοργή
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ο Χαλκίδος Χρυσόστομος
