"Στις όχθες του Λήλαντος"

Παναγόπουλος Θωμάς

Φίλες και φίλοι αναγνώστες, θα πρέπει να γράψουμε τα πράγματα με το όνομά τους και να μην μπλέκουμε, τα πολιτιστικά με τα "μπάμπα - μπούμπα", τους νταλκάδες, τα καψουροτσιφτετέλια και άλλα τέτοια.
Το Εργαστήρι καλλιτεχνικής Παιδείας στο Βασιλικό είναι πραγματικά πρώτο και μοναδικό σε προσφορά στην τέχνη και τον πολιτισμό και αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά το αποδεικνύουν τα όσα παρουσιάζει κάθε χρόνο. Συναυλίες με ογκόλιθους της μουσικής και του τραγουδιού και της μουσικής. Αφιερώματα σε ανθρώπους που άφησαν την σφραγίδα τους στο ....
θέατρο, την μουσική, το τραγούδι. 
Εδώ και 4 χρόνια παρουσιάζουν το φεστιβάλ "στις όχθες του Λήλαντος" και παρά τον πόλεμο που δέχθηκαν και δέχονται και σήμερα τα κατάφεραν. Το καθιέρωσαν και θα συνεχίσουν, παρά την πικρία που έχουν, αφού κάποιοι κάνουν ότι μπορούν για να εξαφανίσουν το εργαστήρι και να πετύχουν να μην συνεχιστεί το φεστιβάλ.
Είμαστε σίγουροι πως οι άνθρωποι του εργαστηρίου, δεν θα λυγίσουν και θα συνεχίσουν την προσπάθεια, μέχρι ο κόσμος του Βασιλικού και γενικότερα του Ληλαντίου, να καταλάβει την διαφορά και να αγκαλιάσει το Εργαστήρι Καλλιτεχνικής Παιδείας και τις εκδηλώσεις του, γιατί πέρα από τα τσιφτετέλια, τα καψουροτράγουδα, τους χορούς της κοιλιάς και άλλα τέτοια, υπάρχει και αυτό που λέμε πνευματική τροφή και οφείλουμε να το δώσουμε στα παιδιά μας.
Φίλες και φίλοι αναγνώστες, θα γράψουμε και δυο λόγια για τους ανθρώπους του Δήμου, οι οποίοι έκλεισαν τ΄ αυτιά τους στις σειρήνες και σ΄ αυτούς που αγκάλιασαν έστω και με καθυστέρηση, έστω και λίγο, τις προσπάθειες του Εργαστηρίου. Αν το αγκαλιάσουν λίγο περισσότερο, τότε τα οφέλη θα είναι πολλά για τους Δημότες.
Το φεστιβάλ "στις όχθες του Λήλαντος" είναι ένα κορυφαίο πλέον γεγονός για το Βασιλικό, αλλά και για τον Δήμο Χαλκιδέων και αυτό το οφείλει στους ανθρώπους του Εργαστηρίου Καλλιτεχνικής Παιδείας του Βασιλικού. 
Κύριε Παναγόπουλε, η τέχνη και ο πολιτισμός, δεν πρέπει να απογοητεύουν κανέναν και δεν πρέπει να μπαίνουν σε ζυγαριές. Συνεχίστε την προσπάθεια και κάποια στιγμή θα είσθε υπερήφανος που ήσασταν αυτός που έβαλε τον σπόρο.
Αγαπητέ Θωμά, δεν ανήκω στους ανθρώπους που υπηρέτησαν την τέχνη και τον πολιτισμό και αυτό με ενοχλεί αφάνταστα και γι΄ αυτό δεν θα ήθελα ν΄ ακολουθήσουν και τα παιδιά μου τον εύκολο δρόμο του συρμού, αλλά τον δύσκολο της τέχνης και του πολιτισμού.
Δεν θα ήθελα να είναι τα παιδιά με το κινητό στο χέρι για να αποθανατίζουν τους κοιλιακούς του τάδε ή τις γάμπες και το στήθος της άλλης. Θα τα ήθελα με ανοιχτά τ΄ αυτιά και τα μάτια, ώστε να έχουν χορτάσει με πνευματική τροφή.
Αυτό για να το πετύχουμε, θα πρέπει το Εργαστήρι Καλλιτεχνικής Παιδείας να μείνει ζωντανό και να συνεχίσει. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει όλοι να το στηρίξουμε κι εμείς θα το κάνουμε.
Καλή συνέχεια....