- Δεν ξέρουμε γιατί, αλλά μια πικρία την έχουμε όταν διαπιστώνουμε πως ακόμη και στον αθλητισμό ξεχωρίζουμε αθλητές και αθλήτριες, όχι επειδή έχουν καλύτερες επιδόσεις, αλλά επειδή είναι τα παιδιά μας, είναι τα παιδιά φίλων και συνεργατών μας και άλλα τέτοια. Είναι άσχημο να προσπαθούμε να κάνουμε το μαύρο... άσπρο και να βαπτίσουμε την αποτυχία επιτυχία, αφού σχεδόν κανένας δεν θα το προσέξει και έτσι θα περάσουμε τα μηνύματα που θέλουμε.
- Το ζητούμενο είναι πως όσο μια αθλήτρια ή ένας αθλητής μεγαλώνει, να μεγαλώνει και το ρεκόρ του και να βελτιώνει την θέση του στην κατάταξη. Το αν είναι πρώτος ή δεύτερος σε μια ημερίδα ή σε διασυλλογικούς, δεν λέει κάτι. Αυτό που θα δείξει πως ο αθλητής κάτι καλό κάνει, είναι όταν ανεβαίνει ηλικιακή κατηγορία, να ανεβαίνει και το ρεκόρ του.
- Δεν θα είναι φυσικά επιτυχία ακόμη κι αυτό, αν η διαφορά από τους άλλους της κατηγορία, είναι πολύ μεγάλη. Ας αφήσουμε λοιπόν το παραμύθι αν ο αθλητής ή η αθλήτρια, ενώ ανεβαίνει ηλικιακή κατηγορία, δεν μπορεί να είναι κοντά στις επιδόσεις των αθλητών της κατηγορίας του.
- Κλείνοντας να σημειώσουμε πως ο κάθε αθλητής και η κάθε αθλήτρια θα πρέπει να μην θυσιάζουν την υγεία τους μόνο και μόνο για να βελτιώσουν το ρεκόρ τους. Μακριά από ουσίες.