«Ο Αναμάρτητος , πρώτος τον λίθο βαλέτω»
Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή το περιστατικό σε νηπιαγωγείο της περιοχής μας, «βγήκαν μαχαίρια», έτοιμα ακονισμένα από καιρό θαρρείς, για τη συμπεριφορά μιας εκπαιδευτικού απέναντι σ’ ένα νήπιο.
Παραλείψαμε όλες τις προηγούμενες καλές πρακτικές της εκπαιδευτικού, παραλείψαμε όλα τα χρόνια που έχει δώσει τη ζωή της στην εκπαίδευση και ερχόμαστε σαν άλλοι Ιουδαίοι, να αναφωνήσουμε το «άρον-άρον σταύρωσον αυτόν» .
Όλοι γίναμε κριτές, όλοι βγάλαμε τα εσώψυχά μα ς και βρίζαμε σε οποιαδήποτε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης υπάρχει το θέμα με τη νηπιαγωγό.
Εμείς, οι τέλειοι. Οι τέλειοι εκπαιδευτικοί, οι τέλειοι γονείς, οι τέλειοι δ/ντες, προϊστάμενοι, υφυπουργοί, υπουργοί και όλοι όσοι εμπλεκόμαστε με την εκπαιδευτική κοινότητα.
Αντί, να έχουμε σχολεία πλαισιωμένα με ειδικό προσωπικό , ψυχολόγους το βασικότερο. Με κτιριακές υποδομές άρτιες, όχι μόνο μια αίθουσα διδασκαλίας αλλά και μια ξεχωριστή αίθουσα ξεκούρασης πχ., σίτισης κοκ. Όταν στοιβάζονται 25 και πλέον ψυχούλες σ’ έναν χώρο μη κατάλληλο. Όταν πήγαμε και συγχωνεύσαμε δύο σχολικές μονάδες σε μια και δεν «άνοιξε ρουθούνι» από την τοπική κοινωνία, αλλά μόνο η συγκεκριμένη νηπιαγωγός , αγωνίστηκε έως τέλους για την αλλαγή..... της απόφασης.
Δεν κατακρίναμε, την παράνομη βιντεοσκόπηση της μητέρας, δεν κατακρίναμε την προώθηση σε σελίδες και blog, δεν κατακρίναμε την τιμωρία πριν την «απολογία». Ακολουθήσαμε όλοι, τον εύκολο δρόμο. Σαν άλλες «καμήλες» που δεν κοιτάμε την καμπούρα μας , αλλά μόνο των άλλων. Αποκόψαμε την πράξη, απ’ όλο το ιστορικό και πετσοκόψαμε προσωπικότητα. Ευκολάκι, κάτι να ασχολούμαστε, εκτός από τον δικό μας σμπαραλιασμένο κόσμο. Της μη παραδοχής του προβλήματος του παιδιού μου; της απόρριψης από τον σύζυγο; των οικονομικών προβλημάτων μου;
Έγινε λάθος, ναι. Μένουμε σ’ αυτό και απασφαλίζουμε. Ρωτήσαμε, αν κινδύνευε η ασφάλεια του παιδιού ή των υπολοίπων παιδιών; Ρωτήσαμε αν , υπήρχε εντός του οικήματος χώρος για να απομακρυνθεί το παιδί αλλά και συγχρόνως να υπήρχε οπτική επαφή από τη νηπιαγωγό; Έχει αναρωτηθεί κανείς, μέσα σε όλο αυτό τον παραλογισμό που ζούμε, στον οποίο απαγορεύουν στα παιδιά διαφορετικών τμημάτων να έρχονται σε επαφή, αλλά τα στοιβάζουμε όλα μαζί στα ολοήμερα; Άρα, δεν μπορούσε να ζητήσει βοήθεια ούτε από το διπλανό τμήμα.
Και να ρωτήσω ευθέως, όλους εσάς τους τέλειους γονείς και όλους εμάς τους τέλειους εκπαιδευτικούς. Λάθη δεν κάναμε ποτέ; Δεν μας έχει ξεφύγει κάτι σε μια διαχείριση κρίσης εντός της σχολικής μονάδας μας, ή εντός του σπιτιού μας; Όλοι σας , ας πούμε, έχετε ακούσει την «παρατήρηση» του εκπαιδευτικού του παιδιού σας ότι, χρειάζεται στήριξη και βοήθεια;
Κλείνοντας, θα ζητούσα από όλους μας, λιγότερο «ξέσκισμα» της σάρκας του άλλου. Οι εποχές που έρχονται, θα είναι δυσκολότερες. Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας, στο μέτρο και στον ρόλο που μας αναλογεί και σε κάθε περίπτωση: « Ο Αναμάρτητος, πρώτος τω λίθο βαλέτω».
