ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2011
«…είπεν αυτοίς ο άγγελος· μη φοβείσθε· ιδού γαρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ, ος εστι Χριστός Κύριος…» (Λουκ. α , 10-11).
Τέκνα μου αγαπητά,
Χαρούμενο το μήνυμα του αγγέλου προς τους ποιμένες της Βηθλεέμ. Τρομοκρατήθηκαν στην αρχή, από τη λαμπροφόρο παρουσία Του, Εκείνος όμως τους καθησύχασε· μη φοβείσθε, τους είπε· Δεν ήλθα να σας τρομάξω, αλλά να σας μεταφέρω χαρμόσυνο άγγελμα, το οποίο αφορά όχι μόνο σας, αλλά τον.....
κόσμο ολόκληρο. Γεννήθηκε για σας, για όλους τους ανθρώπους, Σωτήρας, ο οποίος είναι ο Χριστός, ο Μεσσίας, ο Κύριος και Θεός των πάντων.Οι ποιμένες, πλήρεις της υπερκοσμίου παρουσίας, πίστεψαν και αμέσως έτρεξαν, όπως μας πληροφορεί ο Ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς, στη Βηθλεέμ να δουν το γεγονός, το οποίο ο Κύριος τους εγνώρισε, δια του αγγέλου Του και ευρήκαν πράγματι ο,τι τους αναγγέλθηκε· την Μαριάμ και τον Ιωσήφ και το βρέφος στη φάτνη.
Το ίδιο χαροποιό μήνυμα κομίζει και σήμερα σ’ όλους μας η Αγία μας Εκκλησία, Χριστιανοί μου ευλογημένοι.
Άγγελοι, δοξάζοντες και αινούντες τον Θεόν, περιΐπτανται συλλειτουργούντες και συγχαίροντες με μας σ’ αυτή την σύναξη. Σε κάθε Θεία Λειτουργία ζούμε αυτό το ίδιο γεγονός, της σαρκώσεως του Θεού, και μαζί με τους αγγέλους δοξολογούμε την ευσπλαγχνία Του και Τον ευχαριστούμε, για όλα όσα έπαθε και προσέφερε, προκειμένου να μας αναγάγη και πάλι στον Παράδεισο.
Πόσο πολύ έχουμε ανάγκη αυτό το χαρούμενο μήνυμα όλοι μας, αδελφοί μου και τέκνα μου!
Βομβαρδιζόμαστε στην κυριολεξία καθημερινά από αμέτρητα και φοβερά μηνύματα, τα οποία μας δημιουργούν τρόμο, ανασφάλεια και κατάθλιψη. Δυσκολεύεται απροσδόκητα η επιβίωσή μας, με την επιβολή σκληρών και απάνθρωπων οικονομικών μέτρων, που, ως συνήθως, αφορούν και στοχεύουν τους μικρούς και αδύναμους, αλλά και αυτή η ζωή μας ακόμη νοιώθουμε να απειλείται, με την αλματώδη αύξηση της βίας και της εγκληματικότητος. Έτσι η ζοφερή αυτή πραγματικότητα, που ξεπερνά τα όρια της πατρώας γης, δεν αφήνει τόπο για χαρά. Δεν είναι δε, δυστυχώς, λίγοι οι συνάνθρωποί μας, που βυθίζονται στην έσχατη απογοήτευση, λυγίζουν και προτιμούν έως και την αυτοκτονία, λησμονώντας, μέσα στον πανικό και την παραζάλη τους, ότι ολόκληρος ο κόσμος δεν αξίζει όσο αξίζει η ψυχή τους, την οποία, τι κρίμα!, αυτοκαταδικάζουν αιωνίως στην κόλαση.
Αυτή, λοιπόν, την εποχή, κατά την οποία «κρίσις εστι του κόσμου τούτου» (Ιωάν. 12, 31), ο Σωτήρας Χριστός γεννάται και πάλιν προς σωτηρίαν.
Η ανθρώπινη ιστορία διαρκώς αποδεικνύει, έστω κι αν πολλοί εθελοτυφλούμε, ότι δεν υπάρχει σε κανέναν άλλον η σωτηρία, παρά μόνον στον ενανθρωπήσαντα Κύριο.
Διαπιστώνουμε συνέχεια ότι οσάκις στηρίζουμε, με απόλυτο τρόπο, την ελπίδα μας σε ανθρώπους, έστω κι αν είναι ισχυροί και, καλοπροαίρετα η πονηρά, πρόθυμοι σε υποσχέσεις, απογοητευόμαστε.
Και τούτο είναι απόλυτα δικαιολογημένο, μιας και η γοητεία είναι στοιχείο του μικρόβιου μύθου. Και είναι πράγματι μύθος, ψέμμα μεγάλο, ύβρις αληθινή, η σκέψη ότι ο άνθρωπος μπορεί να υποκαταστήσει το Θεό.
Μήπως, όμως, είναι λιγότερες οι φορές, που μας προδίδει και αυτός ο ίδιος ο εαυτός μας και μας απογυμνώνει αλύπητα η ανεδαφική εγωϊστική μας αυτοπεποίθηση;
Ακόμη, κι’ όσες φορές προσπαθούμε να βρούμε τη χαρά μας στου πλούτου την κατάκτηση και των υλικών αγαθών την επάρκεια και την περίσσεια διαψευδόμαστε, γιατί η ποθούμενη χαρμονή δεν βρίσκεται στο έχειν, αλλά στο είναι του ανθρώπου. Γι’ αυτό άλλωστε μας προειδοποίησε ο Κύριος· «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Μαρκ. 8, 36-37).
Τέκνα μου αγαπητά,
Τότε, που ο Χριστός εντελώς αθόρυβα γεννήθηκε στην άσημη Βηθλεέμ, οι αυτοκράτορες της Ρώμης ήσαν οι πανίσχυροι κύριοι της Οικουμένης και είχαν υπό το σκήπτρο της εξουσίας τους όλον τον κόσμο και την Ιουδαία. Ο Καίσαρας Αύγουστος ευρίσκετο στην ακμή του και διέταξε την απογραφή πάσης της οικουμένης, με σκοπό τη φορολογία των υπηκόων του. Σ’ εκείνους τους δύσκολους χρόνους της παγκόσμιας μοναρχίας, που τελικώς είχε ημερομηνία λήξεως, ανέστησε ο Θεός του ουρανού, με τη σάρκωση του Υιού Του, Βασιλεία ασάλευτη και αδιάφθορη και αιώνια. Αυτό το θαύμα ευαγγελίσθηκε στους ποιμένες ο άγγελος Κυρίου. Και αυτό το εσπαργανωμένο αδύναμο θείο βρέφος, που είναι το σημείο, από τότε φέρνει στον κόσμο τη χαρά, αφαιρώντας κάθε δάκρυ απ’ το ανθρώπινο πρόσωπο.
Σήμερα που ο άνθρωπος ζει και κινείται με αβεβαιότητα σε μιαν άλλη παγκόσμια πραγματικότητα, η οποία, καθώς φαίνεται, επιθυμεί περισσότερο να κατέχη και λιγότερο να συντρέχη τους λαούς, που προτάσσει την επιτυχία των οικονομικών στόχων και την ευημερία των αριθμών σε βάρος των ανθρώπων, ο Χριστός γεννάται. Είναι παρών στην Ιστορία, παρά τις ατέλειωτες προσπάθειες πολλών να Τον εξαφανίσουν. Είναι παρών στο άγιο σώμα Του, την Εκκλησία, δια της οποίας παρατείνεται στους αιώνες. Είναι παρών, ως σημείον αντιλεγόμενον! Η Εκκλησία ευγνωμονούσα διαλαλεί την έλευσή Του και την εν κόσμω παρουσία Του, με τόνο χαρούμενο, χωρίς να την φοβίζη καμμία απάνθρωπη και σκληρή δυναστεία ούτε να την σκιάζη και η καταχνιά της εγκόσμιας απελπισίας.
Ωστόσο, το ζήτημα της οικειώσεως της ουράνιας αυτής χαράς, εξαρτάται από τον καθένα μας προσωπικά. Αν θα μιμηθούμε τους ποιμένες, αν θα τρέξουμε, με την ίδια προθυμία και εμπιστοσύνη, προς τον Κύριο, να Τον προσκυνήσουμε, να Του προσφερθούμε με αγάπη. Αν αποδεχθούμε το Χριστό μας και Τον αγαπήσουμε, Τον εμπιστευθούμε και Τον ακολουθήσουμε παντοτεινά και όχι περιστασιακά - εορταστικά, τηρώντας πιστά το άγιο θέλημά Του. Τότε θα βρούμε τη χαρά και θα ζήσουμε την αγαλλίαση, πέρα από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες και εποχικές συγκυρίες. Γιατί Εκείνος είναι το πλήρωμα και η χαρά των πάντων!
Και ασφαλώς μπορούμε κι’ εμείς και πρέπει να Του δώσουμε χαρά, προσφέροντάς Του, δια της σωτηρίου μετανοίας και εξομολογήσεως, τις αμαρτίες μας, διότι, πράγματι, εγκαταλείψαμε την σωτήρια οδό Του και πορευθήκαμε φίλαυτα στα δικά μας θελήματα. Γι’ αυτό και απ’ ο,τι φαίνεται δεν υπάρχει αμαρτία που δεν σκεφθήκαμε και δεν επράξαμε.
Πανηγύρι θα κάνει ο ουρανός, αν μετανοήσουμε. Και η γεμάτη μαυρίλα γη, όπως τότε, θα αποκτήσει και πάλι το αρχαίο κάλλος και την ομορφιά που της πρέπει.
Τέκνα μου περιπόθητα,
Αυτή η άγια μέρα μας θυμίζει ότι η μόνη ελπίδα μας είναι ο Χριστός μας και η μόνη οδός για τη χαρά μας είναι ο δικός Του τρόπος ζωής, ο εκκλησιαστικός.
Να ζούμε, δηλαδή, με το Θεό και για το Θεό.
Να ζούμε με τους συνανθρώπους μας και για τους συνανθρώπους μας.
Να ζούμε στην αγιαστική χάρη της Εκκλησίας.
Σας εύχομαι πάντοτε να αγωνίζεσθε, να είσθε αδούλωτοι στην αμαρτία· αδούλωτοι στον εγωϊσμό. Ελεύθεροι από την απληστία. Ελεύθεροι από τον κάθε γήϊνο φόβο. Ο μόνος φόβος, που επιτρέπεται σ’ εμάς τους Χριστιανούς, είναι η αγωνία μας, μήπως και προτιμήσουμε τον διάβολο, εγκαταλείποντας το Θεό και μη τυχόν δεν αγαπήσουμε τους συνανθρώπους μας, προς τους οποίους οφείλουμε και να αγαθοποιούμε.
Να είσθε χαρούμενοι, ναι χαρούμενοι, πάντοτε χαρούμενοι με το Χριστό και την αγία Του Εκκλησία.
Σας ασπάζομαι πατρικά
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ο Χαλκίδος Χρυσόστομος
