ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ε.Κ.Ε.
Την περίοδο που πέρασε από το προηγούμενο απολογιστικό συνέδριο του ΕΚΕ μέχρι και σήμερα η εργατική τάξη συνεχίζει να είναι αντιμέτωπη με την κατεδάφιση εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Παράλληλα συνεχίζεται η επιδείνωση των όρων εργασίας και ζωής από την εφαρμογή των προηγούμενων αντεργατικών ανατροπών. Σε όλο και περισσότερους εργασιακούς χώρους και κλάδους οι εργοδότες χρησιμοποιούν το αντεργατικό οπλοστάσιο που τους έχουν προμηθεύσει κυβερνήσεις ΕΕ ΔΝΤ προκειμένου να....
εξασφαλίσουν και να διευρύνουν την κερδοφορία τους.
Η επίθεση αυτή εκφράζεται και στην περιοχή μας. Απολύσεις, επικράτηση συμβάσεων ορισμένου χρόνου, δουλειάς μέσω εργολάβων χωρίς ασφάλιση. Μειώσεις μισθών, παραβίαση ωραρίου και αργιών, απλήρωτες υπερωρίες. Υπερεντατικοποίηση της εργασίας, εξαντλητικά ωράρια, μεγάλες ελλείψεις σε υγιεινή και ασφάλεια. Απλήρωτη εργασία, εργαζόμενοι σε κατάσταση ομηρίας, σε εργοστάσια, ξενοδοχεία και επιχειρήσεις που έχουν διακόψει τη λειτουργία τους. Τρομοκρατία και παρεμπόδιση συνδικαλιστικής δράσης.
Η παρατεταμένη καπιταλιστική οικονομική κρίση επιτάχυνε τις προσπάθειες για εφαρμογή όλων εκείνων των αντεργατικών ανατροπών που δεκαετίες πριν είχαν αποφασιστεί και περιγράφονται και στις συνθήκες, αποφάσεις και συνόδους της ΕΕ. Ο στόχος είναι από τη μια να περιορίσουν την απώλεια μέρους των κερδών που εξασφάλιζαν τα προηγούμενα χρόνια από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, στην αποκόμιση των οποίων βρίσκεται και η βάση των αιτίων της κρίσης, φορτώνοντας το βάρος στα ίδια τα θύματα της εκμετάλλευσης. Από την άλλη θέλουν την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους, να βγουν νικητές στην κούρσα του ανταγωνισμού.
Την ίδια στιγμή οι κεφαλαιοκράτες και τα κράτη, ως συλλογικοί εκφραστές των συμφερόντων τους, ανταγωνίζονται σκληρά προκειμένου να εξασφαλίσει ο καθένας μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα αυτού του κλεμμένου πλούτου. Σε αυτά τα πλαίσια διεξάγονται οι διαπραγματεύσεις με την ΕΕ, το ΔΝΤ και άλλους τέτοιους οργανισμούς. Τα κράτη που συμμετέχουν σε αυτά προσπαθούν να εξασφαλίσουν αποφάσεις που να ευνοούν τα μονοπώλια των χωρών τους, τα συμφέροντα των οποίων πότε συγκλίνουν και πότε αποκλίνουν δημιουργώντας και σπάζοντας συμμαχίες.
Γι’ αυτό και οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από την έκβαση των συνομιλιών, την επιτυχία ή όχι της αξιολόγησης. Οι συγκεκριμένοι στόχοι για τους οποίους πασχίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ αφορούν την εξασφάλιση πόρων για τις τσέπες των Ελλήνων κεφαλαιοκρατών. Τα αντισταθμιστικά μέτρα αποτελούν κοροϊδία χωρίς προηγούμενο, αφού όχι μόνο θα ενεργοποιηθούν αν πιαστούν οι στόχοι που σημαίνει λεηλασία δίχως τέλος του εργατικού- λαϊκού εισοδήματος, αλλά στην ουσία αφορούν μέτρα για μεγαλύτερη ρευστότητα και κατά συνέπεια κονδύλια για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.
Ο ισχυρισμός ότι έτσι θα έρθει η ανάπτυξη και θα ωφεληθούν όλοι έχει στόχο να πείσει τους εργάτες να ταυτίζονται με τους στόχους των αφεντικών τους. Λένε ότι έτσι θα ανοίξουν δουλειές και θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας, θα μεγαλώσει ο πλούτος και έτσι και για το λαό θα περισσέψει πιο πολύ. Ξέρουμε καλά πως γίνεται το αντίθετο. Οι πετσοκομμένοι μισθοί και δικαιώματα είναι το κίνητρο για τις επενδύσεις και την ανάπτυξή τους. Οι όποιες κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας, δεν λύνουν το πρόβλημα της ανεργίας, όσο η παραγωγή λειτουργεί άναρχα, στα χέρια μιας χούφτας καπιταλιστών που στα πλαίσια του ανταγωνισμού και του κέρδους ανοιγοκλείνουν εργοστάσια.
Αυτή οι ανταγωνισμοί, που σήμερα γίνονται όλο και πιο σκληροί όσο δεν επιτυγχάνουν τα κέρδη που θέλουν, επιφυλάσσουν ακόμα πιο επικίνδυνες εξελίξεις για τους λαούς. Για να μοιράσουν αγορές και πλουτοπαραγωγικές πηγές δε θα διστάσουν να συγκρουστούν και στρατιωτικά. Και τότε θα στείλουν τα παιδιά της Εργατικής Τάξης να αλληλοσφαχτούν για τα συμφέροντά τους. Η ελληνική κυβέρνηση συμμετέχει σε αυτούς τους σχεδιασμούς προκειμένου να εξασφαλίσει μερτικό στους ντόπια μονοπώλια. Όπως στο σημερινό πόλεμο που δεχόμαστε στα δικαιώματα και τη ζωή μας τίποτα κοινό δεν έχουμε με τους εκμεταλλευτές του κόπου μας, έτσι και στην περίπτωση άμεσης πολεμικής εμπλοκής της χώρας μας για τα κέρδη και τους ανταγωνισμούς τους η εργατική τάξη μπορεί και πρέπει να αντιτάξει τη δική της οργάνωση και ενότητα απέναντι στις σειρήνες τις «εθνικής ομοψυχίας», διεκδικώντας καμιά συμμετοχή της χώρας στους θανατηφόρους σχεδιασμούς των μονοπωλίων.
Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα η ανάγκη ενδυνάμωσης, μαζικοποίησης και ταξικού προσανατολισμού του συνδικαλιστικού κινήματος γίνεται ακόμα πιο επιτακτική. Ο συμβιβασμός με τα ψίχουλα θα χαμηλώσει συνολικά το επίπεδο των απαιτήσεων, θα βάλει τεράστια εμπόδια ακόμα και στους αγώνες στο μέλλον, αφού θα φέρει το σημείο εκκίνησης της όποιας διεκδίκησης στο επίπεδο ζωής των παππούδων μας.
Άρα αφετηρία κάθε διεκδίκησης πρέπει να είναι το επίπεδο των κατακτήσεων πριν την κρίση, σαν βάση για διεύρυνσή τους. Αυτό πρέπει να εκφράζουν τα πλαίσια πάλης των συνδικαλιστικών οργάνων. Με αυτό το κριτήριο πρέπει να δημιουργούνται χωρίς να επηρεάζονται από τις δυνατότητες της οικονομίας ή της επιχείρησης, δηλαδή με το τι και αν θα περισσέψει αφού χορτάσει ο εργοδότης.
Ούτε είναι αρκετό σήμερα να μένουμε στην πάλη ενάντια στα νέα μέτρα. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η γραμμή πάλης να βάλει στο επίκεντρο τις ανάγκες της εργατικής οικογένειας. Δεν μπορεί στη σημερινή εποχή που η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν εκτοξεύσει τις δυνατότητες της παραγωγής, να χειροτερεύουν συνέχεια οι όροι ζωής. Δεν μπορεί σήμερα να πάμε πίσω από την απαίτηση να υπάρχει σταθερή δουλειά για όλους, με πενθήμερο οκτάωρο ημέρες ανάπαυσης. Δεν μπορεί σήμερα να μην υπάρχει κοινωνική ασφάλιση για όλους, σύνταξη, πλήρης δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Δεν μπορεί σήμερα να ανεχτούμε να μην υπάρχει δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους, από την προσχολική αγωγή ως το πανεπιστήμιο χωρίς ούτε ένα παιδί να σταματάει το σχολείο. Δεν μπορεί να επιτρέψουμε ούτε ένας άνεργος να είναι χωρίς επίδομα και προστασία του ίδιου και της οικογένειάς του.
Σε αυτή την κατεύθυνση θα σπάει το κλίμα της απογοήτευσης, η λογική του δε γίνεται τίποτα. Όταν το κίνημα έχει αυτή την προοπτική τότε και η κάθε μάχη είναι βήμα στην οργάνωση των εργαζομένων και στην ενδυνάμωση και τη δημιουργία σωματείων.
Σε αυτή την κατεύθυνση έδωσαν τη μάχη οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ προσπαθώντας να γίνεται πράξη στο πρόγραμμα δράσης και στο πλαίσιο αιτημάτων του κάθε σωματείου, στις προτάσεις που έκαναν στο Εργατικό Κέντρο. Έτσι μπόρεσαν να δώσουν ουσιαστικά τη μάχη για την οργάνωση των εργαζομένων στο χώρο δουλειάς και στον κλάδο. Να γίνει η πάλη για το κάθε πρόβλημα υπόθεση, πρώτα και κύρια, των ίδιων των εργαζομένων, να πιστέψουν στη δύναμή τους.
Με αυτό το πνεύμα πρωτοστάτησαν σε κάθε μάχη. Στις πανελλαδικές απεργίες όργωσαν τους χώρους δουλειάς παλεύοντας να απεργήσουν και να συγκρουστούν όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι. Πήραν πρωτοβουλίες για να γίνουν οι απεργιακές μάχες κινητοποιήσεις που θα στείλουν μήνυμα ξεσηκωμού στο λαό σε όλη την Εύβοια, διοργανώνοντας απεργιακές συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, πικετοφορίες.
Διοργάνωσαν στη Χαλκίδα και σε άλλες πόλεις της Εύβοιας συλλαλητήρια μπροστά στις πανελλαδικές κινητοποιήσεις. Έδωσαν τη μάχη να γίνει υπόθεση του κάθε σωματείου η μεγάλη πρωτοβουλία για τις Συλλογικές Συμβάσεις φέρνοντας το θέμα σε κάθε σωματείο, διοργανώνοντας ημερίδα στη Χαλκίδα και συλλαλητήριο.
Έδωσαν τη μάχη να προσανατολιστεί το συνδικαλιστικό κίνημα στα ζητήματα της υγείας και της παιδείας. Πρωτοστάτησαν στη συσπείρωση εργαζομένων και άλλων λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην απαξίωση της δημόσιας υγείας, όπως στις μεγάλες κινητοποιήσεις που έγιναν στο Αλιβέρι, στο Θεραπευτήριο Χρονίων παθήσεων, στο Νοσοκομείο της Χαλκίδας. Έδωσαν τη μάχη να συνδικαλιστούν οι σπουδαστές της επαγγελματικής κατάρτισης και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους στις σπουδές και στη δουλειά στο πλευρό του Εργατικού κινήματος.
Βρέθηκαν στο πλευρό των ξεριζωμένων από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους προσφύγων. Μακριά από λογικές φιλανθρωπίας, άπλωσαν το χέρι σε αυτούς που σύντομα θα είναι κομμάτι της Εργατικής Τάξης της χώρας μας, που σήμερα το κυνήγι του κέρδους έκαψε τα σπίτια τους και αύριο θα τους εντάξει στην παραγωγή σαν ακόμα πιο φθηνό εργατικό δυναμικό. Έτσι δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να είναι μαζί μας στη μάχη για τα δικαιώματά μας, αντί να χρησιμοποιηθούν από τα αφεντικά μας σαν μοχλός πίεσης για τη συρρίκνωσή τους.
Στον αντίποδα η γραμμή πάλης της πλειοψηφίας κινήθηκε στην κατεύθυνση της ενσωμάτωσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Η αιτία που προβάλουν για την αντεργατική πολιτική είναι η επιβολή μέτρων «απ’ έξω» κρύβοντας ότι αυτά είναι στρατηγικές επιλογές πρώτα και κύρια του ελληνικού κεφαλαίου τις οποίες προώθησαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και συνέχισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ υλοποιώντας τα 2 πρώτα μνημόνια, ψηφίζοντας όλοι μαζί και το 3ο. Θεωρούν ότι τα μέτρα εξυπηρετούν παρεμπιπτόντως και την κερδοφορία αλλά σαν ουσία του προβλήματος βάζουν το ότι η χώρα έχει χάσει την ανεξαρτησία της. Η κριτική στους βιομήχανους γίνεται μόνο στο βαθμό που καταπατούν την εργατική νομοθεσία, λες και αν την τηρούν δεν υπάρχει εκμετάλλευση και δεν ζουν με στερήσεις οι εργάτες. Η κριτική στην κυβέρνηση γίνεται από τη σκοπιά του ότι υποτάχθηκε στους ξένους και όχι ότι υπηρετεί τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών. Η πολιτική της δεν είναι αντιλαϊκή αλλά καταστροφική και αντιαναπτυξιακή που, όπως λένε, πλήττει όλες τις τάξεις.
Άρα ο αγώνας στον οποίο καλούνε απέναντι σε αυτή την πολιτική, είναι ένας αγώνας στον οποίο εκμεταλλευτές και εκμεταλεύόμενοι, τα «καλά» αφεντικά και οι εργάτες θα πολεμήσουν για την ανεξαρτησία της χώρας. Αυτή είναι η «αγωνιστική» παραλλαγή της προπαγάνδας της του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και των κομμάτων του συστήματος της εκμετάλλευσης, που καθημερινά μας λένε «όλοι μαζί να βάλουμε πλάτη για να βγούμε από την κρίση», τη στιγμή που τα βάρη της τα έχουν φορτωθεί οι εργάτες με δραματική επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου. Έτσι και πρακτικά στα πλαίσια διεκδίκησης αντί να προτάσσουν τα δικαιώματα και τις δουλειές των εργαζομένων, ζητάν να ικανοποιηθούν αιτήματα των εργοδοτών, όπως ενεργειακά, φορολογικά, χωροταξικά και συνολικά περνάνε διαχειριστική λογική. Έτσι υιοθετούν στην ουσία το βασικό επιχείρημα της εργοδοσίας ότι αν εμείς πάμε καλά εσείς θα έχετε δουλειά. Στην πραγματικότητητα διεκδικούν ένα διαφορετικό διαχειριστικό μίγμα του συστήματος της εκμετάλλευσης. Έτσι η διέξοδος που τελικά προτείνουν είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση και να έρθει μια άλλη που θα διαχειριστεί με αυτό τον τρόπο την καπιταλιστική οικονομία. Έτσι ακριβώς έκαναν και όταν, μέχρι μόλις λίγο καιρό πριν, αγωνιζόντουσαν υπέρ της σημερινής κυβέρνησης , στηρίζοντας την κυβερνητική εναλλαγή που συνέχισε το αντεγατικό έργο των προηγούμενων, έχοντας μεγάλες ευθύνες για τις αυταπάτες που δημιούργησε και την ελπίδα που διαψεύστηκε, σκορπίζοντας τη μοιρολατρία και απογοήτευση σε αγωνιζόμενα τμήματα των εργαζομένων.
Έκφραση αυτής της γραμμής είναι η υλοποίηση προγραμμάτων διαχείρισης της φτώχειας. Έτσι ένα συνδικαλιστικό όργανο αναγκάστηκε να γίνει εργοδότης και μάλιστα με ελαστικές μορφές απασχόλησης προωθώντας το δεύτερο μεγάλο επιχείρημα της εργοδοσίας ότι πρέπει ειδικά η νεολαία να δεχθεί δουλειά χωρίς δικαιώματα για να μπει στην αγορά εργασίας. Πως από το να είσαι άνεργος καλύτερα να δουλεύεις έστω και με ψίχουλα. Βέβαια και η εμπειρία δείχνει πως πουθενά δεν έλυσαν το πρόβλημα της ανεργίας επειδή παραχώρησαν δικαιώματα.
Αυτό ακριβώς το περιεχόμενο έχει σαν αποτέλεσμα, το εργατικό κέντρο να μην πρωτοστατεί στην οργάνωση των εργατών, να μην παλεύει για να μπαίνουν στη μάχη οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, να συνδικαλίζονται αλλά και να συμμετάσχουν στη ζωή και δράση των σωματείων. Αντίθετα λειτουργεί με τη λογική της ανάθεσης, παίζει το ρόλο υπηρεσίας που απευθύνονται οι εργαζόμενοι για να τους λύσει το πρόβλημα.
Με δεδομένα αυτά η Ταξική Ενότητα καταψηφίζει το διοικητικό απολογισμό και καλεί τους αντιπροσώπους των σωματείων να κάνουν το ίδιο. Καλούμε όλα τα σωματεία πέρα από τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχουμε, να παλέψουμε μαζί για δουλειά και ζωή που να αντιστοιχεί στις ανάγκες και τις δυνατότητες της εποχής μας.
Να αγωνιστούμε για
• Μόνιμη σταθερή δουλειά για όλους 7ωρο-5ήμερο-35ωρο, με συλλογική σύμβαση και κοινωνική ασφάλιση. Κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας
• Αυξήσεις σε μισθούς συντάξεις, κάλυψη των απωλειών. Κανείς κάτω από 751 ευρώ.
• Προστασία των ανέργων. Επίδομα ανεργίας 600 ευρώ για όλο το διάστημα της ανεργίας.
• Κατώτερη σύνταξη 600 ευρώ, κάλυψη των απωλειών σε συντάξεις, κύριες και επικουρικές
• Απαγόρευση πλειστηριασμών για την εργατική λαϊκή οικογένεια. Καμιά διακοπή ρεύματος και νερού
• Αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και την παράδοση του δημόσιου πλούτου σε ιδιώτες
• Δημόσια δωρεάν υγεία για όλους. Κάλυψη όλων των κενών με μόνιμο προσωπικό και των αναγκών σε εξοπλισμό, υποδομές, φάρμακα και αναλώσιμα σε όλες τις μονάδες υγείας.
• Δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους. Ούτε ένα ευρώ από την τσέπη των γονιών.
• Καμιά συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις. Ούτε ένας φαντάρος έξω από τα σύνορα. Ανθρώπινες συνθήκες διαμονής για τους πρόσφυγες, εξασφάλιση των δικαιωμάτων τους, βοήθεια να μεταβούν στις χώρες προορισμού τους.
Με αυτή τη κατεύθυνση στην πάλη θα αναδεικνύεται και η διέξοδος. Θα γίνεται καθαρό πως η εργατική τάξη έχει τη δύναμη να ζήσει χωρίς εκμεταλλευτές. Πως έχει τη δύναμη να πάρει τη ζωή της στα χέρια της. Πως μπορεί μαζί με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα τους μικρούς ΕΒΕ και αγρότες όχι μόνο να βάλει φρένο σε αυτή την πολιτική αλλά να διεκδικήσει μια άλλη εξουσία. Να πάρει τη χώρα, με τέτοιους όρους, μακριά από ιμπεριαλιστικά σχέδια που ματώνουν τους λαούς, μακριά και από τους οργανισμούς που τα σχεδιάζουν και τα υλοποιούν. Να πάρει στα χέρια της τον πλούτο που παράγει για να τον χρησιμοποιήσει για να καλύπτει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
