Καλημέρα

Κλείνοντας χθες βράδυ, προχώρησα σε μια ανάρτηση η οποία, αν θέλετε, ήταν και λίγο προσωπική αλλά πιστεύω πως και άλλοι γονείς αισθάνθηκαν όπως κι εγώ με τη δασκάλα της κόρης μου και με τον διευθυντή του σχολείου.
Μπορεί να είμαι σκληρός με τους πολιτικούς, να ξεπερνώ τα όρια με τους παράγοντες του ποδοσφαίρου αλλά σε ότι έχει να κάνει με τα παιδιά...
γίνομαι κομμάτια.
Ήταν λοιπόν μια δύσκολη μέρα για μένα η χθεσινή. Αγαπώ τα παιδιά μου όπως και κάθε γονιός. Χαίρομαι που οι δάσκαλοι και οι δασκάλες των παιδιών μου ''δίνουν'' περισσότερα από ό,τι εμείς οι γονείς. Χαίρομαι γιατί τα παιδιά τους αγαπούν πραγματικά.
Φίλες και φίλοι αναγνώστες, μακάρι να είχα τη δύναμη να πείσω όλους τους γονείς να αγκαλιάσουμε αυτούς τους εκπαιδευτικούς ακόμη περισσότερο. Δεν την έχω όμως και για αυτό αισθάνομαι ασχημα. Μήπως τελικά εμείς οι γονείς θα πρέπει  να πάρουμε  έστω και για μια μέρα τη θέση των παιδιών μας στα θρανία;
Καλημέρα.