ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ ΣΤΕΡΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
ΚΛΕΑΡΧΟΥ ΠΕΡΓΑΝΤΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Αν η επετειακότητα του Πολυτεχνείου, προσφέρεται για κάτι, αυτό είναι η ευκαιρία να προβληματιστούμε πάνω στην ιστορική του διαδρομή από το τότε, μέχρι το σήμερα.
Άλλωστε, τα μεγάλα γεγονότα στην πορεία των λαών και των κοινωνιών πρέπει να είναι δυναμικά και δημιουργικά στοιχεία, που επηρεάζουν τις εξελίξεις. Το Πολυτεχνείο δεν είναι .....
Ευκαιρία λοιπόν, η σημερινή μέρα να αναλογιστούμε πως έχουμε τουλάχιστον μια υποχρέωση : Να μην παραδώσουμε στα παιδιά μας ανάπηρη τη συλλογική μας μνήμη. Να μην ακυρώσουμε όσα, με αφορμή και μετά το Πολυτεχνείο, κατακτήσαμε.
Ευκαιρία, οι μέρες σαν τη σημερινή, να καταλαβαίνουμε πως δεν είμαστε, η αποκρυπτογράφηση της ιστορίας, ούτε η κωδικοποίηση της πολιτικής. Αν η ιστορία, η πολιτική κι η κοινωνία κακοπαθαίνουν, κακοπαθαίνουν στα δικά μας χέρια κι από όλους μας. Αν η ιστορία, η πολιτική κι η κοινωνία χάνουν την ψυχή τους, είναι γιατί ρευστοποιούνται και αναλώνονται στα ανταλλακτήρια της μονομερούς καθιέρωσης και της επιβολής εφήμερων αξιών.
Ευκαιρία, η 17η Νοέμβρη να στοχαστούμε. Όχι απλώς να κάνουμε ένα ταξίδι αναμνήσεων. Αλλά να προβληματιστούμε ανοιχτά και ρηξικέλευθα για τον ποιο ρόλο διαδραματίζουν τα ιστορικά γεγονότα στη διαμόρφωση της συλλογικής κοινωνικής συνείδησης, στη συγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού κώδικα αξιών.
Πέρασαν 38 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο κόσμος άλλαξε από τότε. Και η Ελλάδα άλλαξε. Όμως τα μεγάλα αιτήματα εκείνης της εξέγερσης είναι επίκαιρα και σήμερα, ίσως πιο πολύ από ποτέ. Και είναι επίκαιρα γιατί δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά τα μεγάλα ιδανικά της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της εθνικής αξιοπρέπειας.
Η γενιά του Πολυτεχνείου έδωσε το δικό της αγώνα στις δύσκολες συνθήκες της δικτατορίας. Η νέα γενιά καλείται να δώσει τους δικούς της αγώνες σε διαφορετικές συνθήκες. Σε συνθήκες μεγάλων ανατροπών, αλλά και επίφοβων αντιφάσεων που σημαδεύουν τον 21ο αιώνα. Ο Νοέμβρης του 73 είναι η πρόκληση της σημερινής κοινωνίας για να διαμορφώσει τα δικά της καθημερινά «Πολυτεχνεία».
Ας μην ξεχνάμε, πως η γενιά του Πολυτεχνείου, δεν έκανε τίποτα περισσότερο, από το να είναι συνεπής σε μια αλληλουχία γενεών : γενιά της κατοχής και της Αντίστασης, γενιά των Λαμπράκηδων και του 114, γενιά του Πολυτεχνείου. Μπροστά μας είναι η επόμενη γενιά. Όχι κατ΄ανάγκη ηρωϊκή. Συνεπής όμως στην ιστορική αλληλουχία. Ίσως αυτή τη φορά, ηρωϊσμός να είναι απλά η συνέπεια σε μια σημαντική συνάντηση.
Σε μια συνάντηση των κοινωνικών κινημάτων και των αγώνων των νέων για ένα διαφορετικό κόσμο, που είναι εφικτός, για να είναι οι άνθρωποι πάνω απ΄τα συμφέροντα, για να είναι οι ελευθερίες αναπαλλοτρίωτες από μηχανισμούς, τα δικαιώματα σεβαστά από όλους και ανοιχτά σε όλους, για να υπάρχει ψωμί – παιδεία – ελευθερία σε όλο τον κόσμο.
Γιατί μονάχα έτσι θα είναι η κοινωνία δίκαιη και θα έχει ο 21ος αιώνας ανθρώπινο πρόσωπο.
