ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ - Ο ΣΥΝΔΙΑΣΜΟΣ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΕΚΕ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ  ΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΟΥ ΕΚΕ

Πέρασε ένας χρόνος από το συνέδριο του ΕΚΕ και το διάστημα αυτό, η κατάσταση της εργατικής τάξης χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο. Διαψεύστηκαν οι ελπίδες σημαντικού τμήματος των εργαζομένων, ότι αρκεί μια αλλαγή κυβέρνησης για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα των εργαζομένων. Αποδείχθηκε ότι δεν υπάρχει καμιά διέξοδος στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους εκπροσώπους των εκμεταλλευτών μας για το πώς θα μοιραστούν αυτά που μας κλέβουν. Κάθε αυταπάτη τελείωσε με την ψήφιση 3ου μνημονίου, του πιο σκληρού από όλα γιατί κατοχύρωσε και επέκτεινε τα δύο προηγούμενα με νέα αντεργατικά- αντιλαϊκά μέτρα.
Σήμερα βιώνουμε την ολόπλευρη επίθεση στις κατακτήσεις μας με αιχμή....
την ξεθεμελίωση του πιο ζωτικής σημασίας δικαιώματος, αυτό της κοινωνικής ασφάλισης. Στην ουσία μπαίνει στο στόχαστρο όχι μόνο η σύνταξη αλλά το σύνολο της ζωής της εργατικής οικογένειας, η εργασία, η υγεία, η κοινωνική πρόνοια. Ακολουθούν και άλλες ανατροπές στα εργασιακά με πρώτη τη δυνατότητα ομαδικών απολύσεων, τη νομιμοποίηση του λοκ-αουτ και τις αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο που πρακτικά θα κάνουν αδύνατη ακόμα και την κήρυξη μιας απεργίας. Μεγάλη επιβάρυνση του λαϊκού εισοδήματος, θα προκύψει και από το νέο φορολογικό. Στόχος είναι γίνει ακόμα πιο φθηνή η εργατική δύναμη καθώς οι βασικές ανάγκες της εργατικής οικογένειας για την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις που την υπηρετούν, είναι κόστος που πρέπει να μειωθεί.
Προκειμένου να ξεφύγουν από την κρίση που γεννά το ίδιο τους το σύστημα και να επικρατήσουν ο ένας του άλλου στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, δε διστάζουν να ματώσουν τους λαούς. Αυτό εκφράζεται με τον πιο τραγικό τρόπο με τις πολεμικές συγκρούσεις που μαίνονται αυτή τη στιγμή από τη Συρία μέχρι το Αφγανιστάν και την Ουκρανία. Τα καραβάνια των προσφύγων που θαλασσοπνίγονται για να ξεφύγουν από τη σφαγή, έχουν ακριβώς την ίδια αιτία με τις αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζονται στη χώρα μας, το κέρδος των καπιταλιστών.
Στο νομό μας επικρατεί η ίδια κατάσταση. Είχαμε απολύσεις σε μια σειρά χώρους όπως στο Τσιμεντάδικο που απολύθηκαν και οι τελευταίοι εργαζόμενοι, στα ξενοδοχεία, στη ΣΑΜΠΟ κτλ. Σε πολλές επιχειρήσεις οφείλονται δεδουλευμένα,  γίνονται μειώσεις, εφαρμόζεται εκ περιτροπής εργασία. Οι νέες προσλήψεις γίνονται με 500€ μισθό συνήθως με καθεστώς συμβασιούχου, εργολαβικού ή και ανασφάλιστου. Απαξιώνεται το εργοστάσιο της Ηλεκτρομηχανικής, παρόλο που έχει δυνατότητα παραγωγής προϊόντων που η χώρα μας εισάγει και οι εργαζόμενοι βρίσκονται στον αέρα. Δρομολογείται η παράδοση της ΛΑΡΚΟ στα μονοπώλια του κλάδου με τραγικές συνέπειες για τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι στις δομές αντιμετώπισης της φτώχειας είναι απλήρωτοι και κινδυνεύουν να βρεθούν στην ανεργία.
Στη γραμμή του συμβιβασμού η πλειοψηφία της διοίκησης
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση μεγάλες ευθύνες έχει και η πλειοψηφία της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου, γιατί δεν χάραξε και δεν υλοποίησε κανένα σχέδιο για να οργανώσει την πάλη των εργαζομένων απέναντι σε αυτή την κατάσταση. Ο ρόλος της ήταν να αποθέσει την αντιμετώπιση των προβλημάτων στην επιθεώρηση, στα δικαστήρια και σε άλλες υπηρεσίες μέσα από τη νομικίστικη οδό. Δεν πήρε κανένα μέτρο για την οργάνωση των εργατών στους χώρους και στους κλάδους δουλειάς. Οι συνδικαλιστές αυτοί λειτούργησαν σαν προστάτες που απευθύνονται οι εργαζόμενοι μήπως και τους λύσουν το πρόβλημα και όχι σαν οργανωτές του αγώνα για την αντιμετώπισή του.
Στήριξαν την κυβέρνηση, διαδήλωσαν υπέρ της και έκαναν τους στόχους της στόχους του συνδικαλιστικού κινήματος. Συμμετείχαν στην κοροϊδία του λαού με το δημοψήφισμα και έκαναν τους εξαπατημένους όταν ήρθε το τρίτο μνημόνιο. Στην πραγματικότητα έχουν συμφωνήσει με τη λογική της προώθησης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, της επιχειρηματικότητας και της ανταποδοτικότητας.
Το πρόβλημα ξεκινάει από την ίδια την κατεύθυνση που δίνουν στο κίνημα.  Συμπλέουν με το διακηρυγμένο στόχο μεγαλοεργοδοσίας, κυβέρνησης, εκπροσώπων του κεφαλαίου για τη λεγόμενη "παραγωγική ανασυγκρότηση"¨, δηλαδή στο στόχο για ανάκαμψη των κερδών των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων ως το αντίδοτο για την επαναφορά εργασιακών δικαιωμάτων. Σπέρνουν με αυτό τον τρόπο νέες αυταπάτες στους εργαζόμενους, αποκρύπτοντας ότι κέρδη και εργασιακά δικαιώματα είναι δυο πράγματα ασυμβίβαστα. Έτσι το συνδικαλιστικό κίνημα αντί να ασχολείται με τα προβλήματα των εργαζομένων ασχολείται με το πώς θα διευκολύνει το κεφάλαιο να επενδύσει, δήθεν γιατί έτσι θα έρθουν θέσεις εργασίας, ενώ στην πραγματικότητα έρχονται νέα μέτρα. Με αυτό τον τρόπο σπέρνουν την απογοήτευση και διαμορφώνουν το έδαφος για να αναπτυχθεί ο συντεχνιασμός και το κλείσιμο των εργαζομένων και των σωματείων στα όρια του χώρου δουλειάς και μαζί η λογική ότι αν δεν μας κάνουν κάτι τραγικό δεν κινητοποιούμαστε, δε συμμετέχουμε σε γενικές απεργίες μην κλείσει η επιχείρησή «μας». Με αυτό τον τρόπο αυτοί που κλίνουν σε όλες τις πτώσεις την ενότητα προωθούν, την πιο πρόστυχη διάσπαση των εργατών, ο καθένας να προσκυνάει το αφεντικό του ενάντια στους υπόλοιπους.
Παράλληλα με την υλοποίηση των προγραμμάτων  για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, που σε μεγάλο βαθμό έχουν να κάνουν με το ΕΣΠΑ, αποδέχονται λογικές φιλανθρωπίας απαλλάσσοντας το κράτος από την υποχρέωση για κοινωνική πρόνοια και νομιμοποιούν στη συνείδηση των εργαζομένων την ΕΕ οι κατευθύνσεις της οποίας είναι ο πυρήνας των μνημονίων. Επιπλέον το συνδικαλιστικό κίνημα κινδυνεύει να συμβάλει στην εφαρμογή των χειρότερων όρων εργασίας, καθώς σε αυτές τις δομές επικρατούν ελαστικές μορφές απασχόλησης και απληρωσιά.
Να αλλάξουν τώρα οι συσχετισμοί
Με βάση αυτά απαραίτητη προϋπόθεση για ανάταση του εργατικού κινήματος και πραγματική ταξική ενότητα των εργατών είναι να μπει στη γωνία ο συμβιβασμένος συνδικαλισμός. Άλλωστε η αναζήτηση συμμάχων στην περιφέρεια, στο επιμελητήριο και άλλους κολαούζους του κεφαλαίου δείχνει τι εννοούν ενότητα και αποδεικνύει γιατί δεν μπορεί κανείς συνεπής συνδικαλιστής να έχει την παραμικρή σχέση μαζί τους.
Στον αντίποδα το ΠΑΜΕ πάλεψε για την οργάνωση του αγώνα ώστε όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι να μπαίνουν οι ίδιοι στη μάχη για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Αγωνίστηκε για την ουσιαστική ενδυνάμωση των σωματείων συνολικά για να οργανωθεί η εργατική τάξη σε κάθε χώρο και κλάδο δουλειάς.
Μπήκε μπροστά όπου χτυπιόντουσαν εργατικά δικαιώματα και προσανατόλιζε τους εργαζόμενους να αγωνίζονται για τα προβλήματα στο χώρο τους αλλά ταυτόχρονα να τα αντιλαμβάνονται την ανάγκη να συμμετέχουν στο κίνημα μαζί με όλο τους τον κλάδο, όλη την εργατική τάξη. Με τέτοιους όρους συνέβαλλε και στην επιτυχία των κινητοποιήσεων του τελευταίου διαστήματος. Με περιοδείες και εξορμήσεις στους χώρους δουλειάς, με επιμονή στη λειτουργεία των συνδικαλιστικών οργάνων και λήψη αγωνιστικών αποφάσεων. Με πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις στο κέντρο και τις εργατογειτονιές της Χαλκίδας και άλλες πόλεις τις Εύβοιας μπροστά στις πρόσφατες απεργίες για το ασφαλιστικό δημιούργησε κλίμα ξεσηκωμού στους εργάτες και το λαό της περιοχής.
Το βασικότερο είναι ότι ανέδειξε το χαρακτήρα και την πραγματική αιτία της κρίσης και των αντιλαϊκών πολιτικών που τη συνοδεύουν, άρα και τον πραγματικό ένοχο που πρέπει να στοχεύσει το κίνημα. Αποκάλυψε ότι τα μέτρα πρώτα και κύρια υπηρετούν την κερδοφορία των καπιταλιστών, ντόπιων και ξένων, προωθώντας μειώσεις αποδοχών και παροχών, ελαστικοποίηση της εργασίας και εξασφαλίζοντας πόρους για το κεφάλαιο. Με αυτό τον τρόπο μπορούν οι εργαζόμενοι να αντιληφθούν ότι παράγουν τεράστιο πλούτο  που τον αρπάζουν τ’ αφεντικά και οι ίδιοι πρέπει να διεκδικούν με κριτήριο τις ανάγκες τους και όχι το «αν αντέχει η επιχείρηση ή η οικονομία». Με τέτοιο προσανατολισμό εκεί που οι εργάτες υιοθέτησαν την ταξική κατεύθυνση στα συνδικαλιστικά τους όργανα, διαμορφώθηκαν πλαίσια πάλης που απαιτούσαν την απόσυρση των αντεργατικών μέτρων και όχι το φτιασίδωμά τους και διεκδίκησαν ουσιαστικά μέτρα ανακούφισης των εργατικών οικογενειών.
Οι τελευταίες κινητοποιήσεις που αναπτύχθηκαν δικαίωσαν αυτή την επιλογή. Η μεγάλη απεργία στο ΖΟΥΡΑ αποτελεί φάρο για τους αγώνες των εργαζομένων όλου του κλάδου και της περιοχής μας. Έδωσε το παράδειγμα πως οι εργάτες δεν πρέπει να παραδίνουν τα δικαιώματά τους αλλά και ανέδειξε τη σημασία της ταξικής αλληλεγγύης. Στις τελευταίες απεργίες και ιδιαίτερα στις 4 Φλεβάρη, είχαν μεγάλη επιτυχία καθώς σε αυτές. συμμετείχαν χιλιάδες εργάτες. Πολλοί χώροι δουλειάς και εργαζόμενοι έκαναν για πρώτη φορά το βήμα συγκρούστηκαν με την εργοδοσία και απέργησαν. Πολλοί αυτοαπασχολούμενοι και ελεύθεροι επαγγελματίες έκλεισαν για πρώτη φορά τα μαγαζιά τους και αγωνίστηκαν μαζί με τους εργάτες δείχνοντας το δρόμο για τη συνέχεια.
Με τέτοιους όρους μάχης το ΠΑΜΕ ανέδειξε στην εργατική τάξη, ότι δεν μπορεί να ακουμπά τις ελπίδες σε καμιά αλλαγή κυβέρνησης, όσο τα κλειδιά της οικονομίας, άρα και την πραγματική εξουσία, τα κατέχουν οι κεφαλαιοκράτες. Διέξοδος υπάρχει μόνο στην ανάπτυξη και μαζικοποίηση του εργατικού κινήματος, στην κοινή δράση με τους μικρομεσαίους αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους που θα βάλει φραγμό στο γκρέμισμα των λαϊκών δικαιωμάτων και θα ανοίξει το δρόμο ώστε οι εργατική τάξη μαζί με όλο το λαό να πάρει στα χέρια της τη ζωή της και τον πλούτο  που παράγει.
Στα πλαίσια αυτά καλούμε κάθε τίμιο συνδικαλιστή κι ας μη συμφωνεί σε όλα με το ΠΑΜΕ, κρατώντας τις ιδιαίτερες απόψεις και τα πιστεύω του, σε συμπόρευση. Ουσιαστική προϋπόθεση είναι η γραμμή πάλης. Να απορρίπτουμε χωρίς όρους κάθε τι που ματώνει την εργατική οικογένεια και να απαιτούμε κάθε τι που έχει ανάγκη χωρίς να βάζουμε κριτήριο τι διακύβευση της κερδοφορίας των μεγαλοεπιχειρηματιών.
Το επόμενο διάστημα κλιμακώνουμε την πάλη ενάντια στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση.  Σημαντικότερος σταθμός η 48ωρη απεργία όταν η κυβέρνηση τολμήσει να φέρει στη βουλή το νομοσχέδιο έκτρωμα. Καλούμε τα σωματεία να πάρουν αποφάσεις συμμετοχής ν΄ ανοίξουν τη συζήτηση πλατιά στην εργατική τάξη για την επιτυχία της απεργίας και των συγκεντρώσεων.
Παράλληλα να δυναμώσει η λαϊκή αλληλεγγύη απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες μέσα από το εργατικό κίνημα. Τα σωματεία να ενισχύσουν την πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ για συγκέντρωση τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, κάνοντας υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού τη στήριξη των θυμάτων των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.

ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ! ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ!
ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ