Μνημόνια και μνημόσυνα. Ανάστα ο Θεός !
Μετά μεγάλης "σιχαμάρας" βλέπω την τωρινή στροφή ορισμένων που υπήρξαν λαύροι κατά των δύο μεγάλων κομμάτων μέχρι το πολύ πρόσφατο παρελθόν και μας δήλωναν την "ανεξάρτητη" σκέψη τους και την αυτοδιάθεσή τους, να μαντρώνονται φρόνιμα φρόνιμα πάλι στο πελατειακό σύστημα εξυπηρέτησης προσωπικών τους στόχων μέσα.... από τα συγκεκριμένα κόμματα.
Η λέξη "σιχαμάρα" είναι επιλεγμένη.
Τώρα μάλιστα που οι κύριοι αυτοί βλέπουν την πολυδιάσπαση των κομμάτων και την διάλυση κάποιων στρέφονται σαν καλά παιδιά εγκαίρως πάλι στον κομματικό συνδυασμό από τον οποίο είχαν φύγει για την αναζήτηση καλύτερου μέλλοντος και προσφέρουν "γην και ύδωρ" ώστε, αν μετά τις εκλογές τα δυο μεγάλα κόμματα κάνουν συγκυβέρνηση, - λέμε τώρα- οι "ανανήψαντες" να προλάβουν κανένα καλό πόστο για να εξαργυρώσουν την πειθήνια στάση τους.
Η επανάσταση για κάποιους τέλειωσε πριν καν αρχίσει. Πού να τρέχεις με τις γόβες μέσ' στις λάσπες, χειμώνα καιρό; που λέει και το ανέκδοτο !
Ο "τάξας" του "τάξαντος" γίνεται και οι αντιδράσεις των υποψηφίων - υποψηφίων (όπως λέμε Καρέτα- Καρέτα) προκαλούν γέλια μέχρι δακρύων. Είναι τόσο φανερή η προσπάθεια κάποιων να κερδίσουν πόντους και να εγγράψουν πολιτικές υποθήκες για το μέλλον τους που μόνο εντελώς αφελείς και αδαείς πείθονται πια.
Και η μικρή μας η Εύβοια αντίγραφο κι αυτή της κεντρικής πολιτικής σκηνής έχει τα δικά της παραδείγματα που όλοι βλέπουμε. Κάποιοι φτιάχνουν τις ομαδούλες τους και κραυγάζουν "ωσαννά εν τοις υψίστοις". Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν ούτε κομματική ούτε προσωπική ιδεολογία. Γενικά δεν έχουν ούτε ηθική.
Είναι λογικό και αποδεκτό οι άνθρωποι να παραμένουν στα κόμματά τους γιατί αυτό τους εκφράζει συναισθηματικά και πολιτικά. Είναι λογικό και αποδεκτό οι άνθρωποι να αποχωρούν από τα κόμματά τους όταν αυτά δεν τους εκφράζουν πλέον. Είναι λογικό και αποδεκτό να προσχωρούν σε νέα κόμματα ή συνδυασμούς γυρεύοντας μια καλύτερη απάντηση στις ελπίδες τους. Είναι λογικό και αποδεκτό να σιχτιρίζουν την πολιτική έτσι όπως έγιναν τα πράγματα.
Αλλά είναι απαράδεκτο και βαθειά ανήθικο να προσπαθείς να φας εκεί που έφτυνες μέχρι χτες.
Κοντεύει να γίνει κάτι σαν επιδημία, όλοι αυτοί που είναι υπέρ του Μνημονίου 1, 2 και όσων θα ακολουθήσουν, να θεωρούν τους εαυτούς τους Ευρωπαϊστές και όλους τους άλλους "γιδόχαρους" και οπισθοδρομικούς "βλάχους". Να ακόμα ένας δεύτερος διχασμός του έθνους. Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί.
Και αναρωτιέμαι μαζί με άλλους κι εγώ, μια που έτυχε να πάρω ευρωπαϊκή παιδεία από τα νηπιακά μου χρόνια, τι σχέση έχει η Ευρώπη της τρομακτικής Μέρκελ και του "καλού" ελληνικής καταγωγής Σαρκοζί που πέρασε μέχρι από τη Λεγεώνα των Ξένων, με όσα θα έπρεπε να πρεσβεύει η Ευρώπη αυτή την ώρα; Οι αρχές του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, τα επιτεύγματα της Βιομηχανικής Επανάστασης, η Χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα σπαθιά του Wallace και του El Cid μάλλον έχουν γίνει παρωχημένα μουσειακά είδη στις ίδιες τους τις χώρες. Το μόνο παρήγορο είναι ότι οι φωνές των διανοουμένων υπέρ της Ελλάδας δεν σωπαίνουν ποτέ.
Για το μέλλον της χώρας μας φυσικά ούτε λόγος. Αυτή, όσο αδιαφορεί για την παιδεία της που την έχει αναθέσει σε διάφορα Ινστιτούτα και σ' ένα χαμαιλεοντικό Υπουργείο που αλλάζει χρώμα και τομάρι κάθε τέσσερα χρόνια και όσο συντηρεί το πελατειακό σύστημα πολιτικών εξυπηρετήσεων, προκοπή δεν θα δει. Ολοι το ξέρουμε αυτό. Ούτε διαφάνεια μπορεί να προκύψει, ούτε κάθαρση, ούτε καμμιά από τις άλλες βαρύγδουπες έννοιες που τις λέμε πάντα για "κάποιους άλλους" αφού οι περισσότεροι σαν τις καμήλες βλέπουμε μόνο την καμπούρα των άλλων.
Το έχει ο Ελληνας αυτό. Ο ίδιος έχει πάντα δίκιο και ο απέναντι έχει πάντα άδικο, όπως λέει και ο Νίκος Δήμου στο καταπληκτικό κείμενο "Η χώρα του εγώ". Ομαδούλες του "ΕΓΩ" με πρόσκαιρες και καλά σχεδιασμένες λυκοφιλίες, στην ημερήσια διάταξη, για να νοιώθουν καλά οι μίζεροι, οι μέτριοι και οι ρουφιάνοι. Για να ελαφρύνει και το κλίμα, μέσα στη γενικότερη κατάντια σκάνε μύτη και κάποιοι εφήμεροι έρωτες που βολεύουν κάθε πικραμένο, όπως γινόταν πάντα "εις τας παρυφάς της εξουσίας".
Ο κύριος Πάγκαλος μας είπε ότι είναι "υπέρ του να χάνει κανείς την κυριαρχία του" και πάντα ήταν υπέρ αυτής της άποψης. Προσπαθώ πολύ να καταλάβω τι εννοεί. Εννοεί τον έρωτα ή την πατρίδα; Γιατί στον έρωτα λογικό είναι να χάνεις κάποτε την κυριαρχία, γιατί είναι παιχνίδι για δύο που εν πάσει περιπτώσει όπως γουστάρουν το παίζουν και σε κανένα δεν πέφτει λόγος. Αλλά αν πρόκειται για την πατρίδα πώς μπορείς να είσαι υπέρ της απώλειας της κυριαρχίας του λαού στην ίδια του τη χώρα; Μπερδεμένα πράγματα και δεν είμαι καν πολιτική επιστήμων για να εμβαθύνω σε τέτοια "βαρειά" νοήματα. Εκείνο που ξέρω καλά είναι ότι δεν μου αρέσει ο Πάγκαλος.
Και γενικά δεν μου αρέσουν οι "δήθεν" τύποι με το "ξεβράκωτο" μυαλό και το ψέμα στην άκρη της γλώσσας που κάνουν τα πάντα για να κρατηθούν στην επικαιρότητα, θεωρώντας όλους τους άλλους ηλίθιους και περιφέροντας την βαρβαρότητα της ψυχής τους σε κανάλια, εφημερίδες, διαδίκτυα, μπαράκια και παρεάκια, ούτε και τα ξεπερασμένα ευφυολογήματα και οι βαθυστόχαστες αναλύσεις της δεκάρας που έκαναν την Ελλάδα, τη χώρα της υψηλής διανόησης, να κινδυνεύει να κάψει φλάντζα με τόσα που ακούει !
Καιρός να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με την ΠΟΙΟΤΗΤΑ. Γενικώς !!!
