ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙ ΟΡΘΙΑ. ΑΥΤΗ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΟΧΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

Τις τελευταίες ημέρες ενός  δύσκολου χρόνου και πριν από το κατώφλι ενός ακόμη δυσκολότερου το προ πολλού απαξιωμένο πολιτικό σύστημα  παίζει  με την νοημοσύνη και την απόγνωση του απλού πολίτη.
Ο πρώτος κατά σειρά Υπουργός Οικονομικών της Κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, φέρεται να αλλοίωσε την λεγόμενη «Λίστα Λαγκάρντ» για να αφαιρέσει τα ονόματα στενών συγγενών του. Πράξη έτσι και αλλιώς πολιτικά ανήθικη, νομικά κολάσιμη και ανθρωπίνως ηλίθια. Αναμενόμενη ίσως σύμφωνα με τον κυρίαρχη ηθική ενός...
πολιτικού συστήματος που αντιλαμβάνεται τη δημόσια εξουσία  ως ατομικό φέουδο συναλλαγής και εξυπηρέτησης προσωπικών και οικονομικών  συμφερόντων. Κάποιοι ξεπερνούν τον Μέσο Όρο Διαφθοράς. Η υπόθεση Παπακωνσταντίνου αναδεικνύει έναν από αυτούς.

Από αυτή την απλή πλέον παραδοχή,  για όσους αντιλαμβάνονται την Πολιτεία και την Πολιτική ως πολίτες και όχι ως πελάτες ή θεατές, έως την άλλη παραδοχή για την οποία προσπαθούν τα τελευταία εικοσιτετράωρα να μας πείσουν, -δηλαδή  ότι με την τιμωρία Παπακωνσταντίνου για την αλλοίωση της «Λίστας Λαγκάρντ» καθαρίζει το πολιτικό σύστημα, εξαγνίζεται δίκην Ποντίου Πιλάτου και σε κάθε περίπτωση εξαλείφονται οι ευθύνες για την μη αξιοποίησή της τόσο από τον ίδιο τον καταγγελλόμενο Υπουργό Οικονομικών όσο και από τους διαδόχους του - η διάσταση είναι εκείνη της απόλυτης κοροϊδίας.

Η αποδιδόμενη στον κ. Παπακωνσταντίνου πολιτική ατιμία είναι μία ιταμή ασφαλώς αλλά όχι η μοναδική απαξιωτική πράξη των χειριστών της «Λίστας Λαγκάρντ». Το γεγονός της μη αξιοποίησης της Λίστας αυτά τα δύο χρόνια που βρίσκεται στα χέρια τους, η προσπάθεια απόκρυψης του περιεχομένου της αποτελούν εξίσου πολιτικά ατιμωτικές πράξεις που ενέχουν ενδείξεις ποινικά κολάσιμων αλλά κυρίως αποτελούν θεαματικές πράξεις ηθικής και πολιτικής «παχυδερμίας» των πολιτικών παραγόντων που διαχειρίστηκαν στα πιο καίρια πόστα την διάλυση της ελληνικής μεσαίας τάξης και την φτωχοποίησή της την ίδια στιγμή που προστατεύουν και τρέμουν μπροστά στο κρατικοδίαιτο και ασύδοτο οικονομικό κατεστημένο, αυτό του οποίου διαλεχτά ονόματα κοσμούν την «Λίστα Λαγκάρντ» σε κάθε εκδοχή της.

 Η δικαστική διερεύνηση των ποινικά κολάσιμων πράξεων ακόμη και εάν τηρηθούν όλες οι εγγυήσεις προσκρούει στην συνταγματικά δέσμια διαδικασία της ευθύνης των Υπουργών, σε αυτό το όνειδος της κατά τα άλλα δημοκρατικής έννομης τάξης.  Η κίνησή της όμως, άκρως επιβεβλημένη, δεν πρέπει να αποπροσανατολίσει από την πραγματική και πολιτική ουσία.

Η κοινωνία χρειάζεται αισιοδοξία για να σηκωθεί όρθια. Την αισιοδοξία δεν μπορεί να την δώσει μία ένοχη πολιτική τάξη η οποία αναζητεί διαρκώς ψευδώνυμες καθάρσεις και αποδιοπομπαίους τράγους για να διασωθεί. Όσο αυτή η διεργασία δεν διεξάγεται με όρους διαφανείς, έντιμους και κυρίως αποτελεσματικούς θα παραμένουμε λιγότερο η περισσότερο οργισμένοι θεατές εντός πολιτικού θεάτρου του παραλόγου. Από την άλλη πλευρά όμως και η ίδια η κοινωνία πρέπει να μετρήσει τις ευθύνες και τις ανάγκες της και να δώσει αυτή μέσα από την πολιτική αυτοργάνωσή της την νέα πολιτική τάξη, δημιουργική, σύγχρονη, δυναμική με νέα ματιά, χωρίς στείρες και ξεπερασμένες ιδεοληψίες, προπαντός  όμως με ηθικές αξίες και αξιοπρέπεια.