Πριν από λίγο δέχτηκα τηλεφώνημα από ένα στέλεχος της Πυροσβεστικής. Ένας άριστος αξιωματικός, ο οποίος βρίσκεται στη φωτιά αδιάκοπα από το μεσημέρι τους Πέμπτης(!), μου ζήτησε παρακλητικά να μεριμνήσω για φαγητό για τους πυροσβέστες του.
Η σχετική αρμοδιότητα ανήκει στο.... Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, όμως για
κάθε πυροσβέστη (με 24ωρη βάρδια σε συνθήκες που δε χρειάζεται να περιγράψω) δικαιολογούνται μόλις ένα σάντουϊτς και ένα μπουκαλάκι νερό.
Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, το ζήτημα δεν έγκειται μόνο ή τόσο στη δαπάνη να τραφεί κάποιος πυροσβέστης με φαγητό απ’ έξω, όσο στην αντικειμενική δυσκολία να αφήσει το μέτωπο και να ψάχνει μόνος του να βρει χωριό με ανοιχτό σουβλατζίδικο, ή κάτι παρόμοιο.
Φυσικά, ως συνήθως, αναλάβαμε στην Περιφέρεια να καλύψουμε τη διατροφή των πυροσβεστών, ακροβατώντας στη νομιμότητα της δαπάνης.
Όμως έχω μια απορία. Δεν είναι άσχημο (έως χυδαίο) να αφήνουμε αυτούς τους ανθρώπους που δουλεύουν νύχτα μέρα με κίνδυνο της ζωής τους για να σβήσουν τις φωτιές μας, να επαιτούν γύρω γύρω στους φορείς για λίγο φαγητό;
Μήπως θα έπρεπε το Υπουργείο να θεσπίσει μια σοβαρή διοικητική μέριμνα για αυτούς τους ανθρωπους; Για να τους κάνουμε τη ζωή λίγο πιο εύκολη και -κυρίως- για να τους δείξουμε λίγο περισσότερο σεβασμό;
Υγ1.: Για να μην είμαι άδικος, η συνεργασία μας με το Πυροσβεστικό Σώμα είναι άριστη, όμως θεωρώ πως ορισμένα πράγματα πρέπει να λέγονται για να διορθώνονται σε υψηλό επίπεδο.
Υγ2.: Επειδή είμαι σίγουρος ότι παραμονές εθνικών εκλογών, πολλοί «πονηροί» θα σπεύσουν να δώσουν πολιτική ερμηνεία στην παραπάνω ανάρτηση, υπενθυμίζω ότι στις πρόσφατες Περιφερειακές εκλογές, βασικός μου ανθυποψήφιος ήταν Γενικός Γραμματέας στο συγκεκριμένο Υπουργείο, με την αρμοδιότητα της Αστυνομίας. Αν ήθελα να «παίξω» έτσι, θα το έκανα και τότε...
