Αναφέρθηκε στο πρόσωπο του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού, ο Οποίος ήξερε τον ρόλο του και την αποστολή του και αυτά εξεπλήρωσε με πιστότητα, ταπεινοφροσύνη και ζωή ασκητική.
Παρά το γεγονός ότι έτρεχε προς αυτόν ο κόσμος, ποτέ δεν οικειοποιήθηκε θέση που ανήκε στον όπισθέν του ερχόμενο Κύριο, αλλά παρουσίαζε τον εαυτό του, ως λίχνο του φωτός ....και ως φίλον του Νυμφίου, ενώπιον του Οποίου παραδόθηκε και παραμέρισε!
Ο Σεβασμιώτατος παρουσίασε την διαφορά του βαπτίσματος του Ιωάννου και του βαπτίσματος της Εκκλησίας, με το οποίο μπολιάζεται ο πιστός στο σώμα του Χριστού και τρέφεται απ’ Αυτόν!
Αναφέρθηκε και στο ιερό μυστήριο του Χρίσματος, με το οποίο ο πιστός λαμβάνει την σφραγίδα της δωρεάς του αγίου Πνεύματος!
Στην θεία λειτουργία εμνημόνευσε και τον Σκιαθίτη λογοτέχνη και διηγηματογράφο Αλέξανρο Παπαδιαμάντη, ο οποίος σαν σήμερα εξεδήμησε!
Και είναι συγκινητικό το τέλος του, διότι λίγο πριν παραδώσει το πνεύμα του στα χέρια του Θεού του, ετοιμοθάνατος, έψαλλε ότι από στήθους θυμόταν από τα προεόρτια των Φώτων άσματα και έκλεισε με το τροπάριο που αναφέρεται στον τίμιο Πρόδρομο, τον προεξάρχοντα της πανηγύρεως, ψάλλοντας το: «Την χείρα σου την αψαμένην...»
Πώς να μην θυμηθεί κανείς τα όσα ο αείμνηστος κυρ Αλέξανδρος δήλωσε για τούτες τις άγιες μέρες: Το επ’εμοί, ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως δε κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ’ έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια Ελληνικά ήθη!
Πόσο ωφέλιμο θα ήταν αληθινά και όχι ψεύτικα να συντονιζόμασταν όλοι οι νεοέλληνες με την καρδιά του εν ουρανοίς αναπαυομένου ε ν τ ι μ ο τ ά τ ο υ κυρ Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη!
