Η αξιοπρέπεια είναι, κατά τη δική μου άποψη, η χωρίς εγωισμό υπερηφάνεια. Το να μπορείς να περνάς ανάμεσα στους ανθρώπους, με το κεφάλι ψηλά, και να μη σε κρατάει κανείς από πουθενά. Να μην έχεις κρυφά, να είσαι ορθόπλωρο καράβι με ολάνοιχτα πανιά. Κι όταν σε βρίσκουν τα μεγάλα κύματα να παλεύεις τίμια και δυνατά.
Έτσι ήταν οι γονείς μου, έτσι και οι δικοί τους γονείς. Όρτσα στον καιρό, ανοιχτές καρδιές, αλληλέγγυοι στον ξένο πόνο, με ιστορίες καλές που άφηναν έντονο αποτύπωμα στην γύρω τους κοινωνία. Έτσι μεγάλωσα. Με ένα καλό οικογενειακό όνομα.
Με την πεποίθηση ότι πρέπει να πράττω το καλό ώστε να μη χρειαστεί ποτέ να ντραπώ, να βοηθάω, να στηρίζω, να αγωνίζομαι, χωρίς να επιδιώκω καμμιάς μορφής κέρδος και δόξα. Κι αν έρχονταν να... παραμένω σεμνή.
Η στεναχώρια των άλλων βάραινε πιο πολύ από τη δική μου χαρά.
Δεν μπορώ να διαχειριστώ τη λύπη του άλλου. Τη δική μου ξέρω να την κρύβω, την κουμαντάρω, των αλλονών δυσκολεύομαι, μακάρι να τη σήκωνα στην πλάτη μου εγώ.
Κάνω αυτή την εισαγωγή για να εξηγήσω γιατί η άδικη δικαστική μου δίωξη με πλήγωσε τόσο πολύ και γιατί σήμερα νοιώθω ότι ξαναγεννήθηκα. Γιατί χτυπήθηκε το πιο ευαίσθητο σημείο μου, η αξιοπρέπεια μου, και γιατί τώρα αισθάνομαι ότι πήρα πίσω ότι είχα χάσει για 14 ολόκληρα χρόνια.
Στην ουσία όμως, ακόμα κι αν δικαιωθείς, τίποτα δεν παίρνεις πίσω. Δεν γυρίζουν τα 50 μου χρόνια, σήμερα στα 64. Δεν σβήνουν οι άγρυπνες νύχτες, τα δάκρυα, η αίσθηση της παραίτησης, η τάση να χαθώ. Τίποτα απ' αυτά δεν σβήνεται, γιατί σε ανθρώπους ευαίσθητους αυτά γράφονται με πυρωμένο σίδερο στην ψυχή.
Στη δίκη της 15ης Οκτωβρίου δεν δικαζόμουν εγώ ως Σοφία. Δικάζονταν οι αρχές μου, το ήθος μου.
Δικαζόταν δηλαδή το αν θα μπορούσα εγώ ποτέ να είχα κάνει αυτές τις πράξεις που με κατηγορούσαν, ή όχι.
Δικαζόμουν για πράξεις που ούτε να σκεφτώ δεν θα μπορούσα.
Μαζί με μένα, ένοιωθα ότι διώκονται οι γονείς που με ανέθρεψαν, το σπίτι μου, η οικογενειακή μου ιστορία. Όλοι τους, γονείς και δάσκαλοί μου, ήταν φορτωμένοι στην πλάτη μου και διώκονταν μαζί μου.
Μαζί μου, ένοιωθα επίσης να διώκονται και όσοι είχαν συνδέσει το όνομά τους με το δικό μου, φίλοι και συνεργάτες. Ένοιωθα να απαξιώνονται οι κόποι μου, οι προσπάθειες μου, οι αγώνες και οι αγωνίες μου. Ένοιωθα να γκρεμίζεται άδικα η συμβολή μου στον τόπο μου, που αγαπούσα τόσο πολύ.
Ένοιωθα τα μάτια των συνεργατών μου σκιασμένα από μια λύπη που δεν άξιζε ούτε σ' αυτούς, ούτε σε μένα.
Κάποιοι πίστεψαν τις άδικες κατηγορίες, δεν τους κράτησα καμμία κακία. Κάποιοι έμειναν πιστοί δίπλα μου, άγρυπνοι φρουροί της δικής μου ψυχικής υγείας, αυτό τους ένοιαζε περισσότερο. Σήμερα χαίρονται κι αυτοί. Τους ευγνωμονώ.
Η οικονομική μου αφαίμαξη ήταν άνευ προηγουμένου.
Για όλους αυτούς τους λόγους το βάρος που δέχτηκα ήταν τεράστιο. Δυσβάστακτο. Δεν ήμουν ύαινα να αντέξω. Τι να σου κάνει ένα καλοκάγαθο λιοντάρι, για να χαριτολογήσω με το ζώδιό μου.
Η άδικη δίωξη με ισοπέδωσε, με διέλυσε, με αρρώστησε. Με έφθασε μέχρι τον καρκίνο, από έλλειψη ελέγχου της υγείας μου. Έβλεπα τα συμπτώματα δύο χρόνια και δεν πήγαινα στο γιατρό. Όταν πήγα πλέον διαγνώστηκα με καρκίνο ΙΙ σταδίου.
Ήθελα να πεθάνω από τη ντροπή μου, γιατί ήξερα ότι ήμουν αθώα. Την ίδια ώρα εξακοντίζονταν πάνω μου τόνοι λάσπης με βάρβαρο τρόπο. Πάλεψα πολύ αλλά κάποια στιγμή παραδόθηκα στη θλίψη.
Έκανα πολλές προσπάθειες να αντέξω, με βοηθούσε πολύ η οικογένειά μου, έγραφα, έφτιαξα blog, δημιούργησα τις Γεύσεις της Εύβοιας, έκανα εκδηλώσεις στο σχολείο, η υπηρεσία μου με έκανε λυκειάρχη, αλλά μέσα μου η μισή ζωή πήγαινε σ' ένα βαθύ και σκοτεινό βάραθρο. Κρυβόμουν στη φωλιά μου να μη βλέπει ο κόσμος τις πληγές μου.
Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν αποδέχτηκα την τιμητική πρόταση που μου έγινε να είμαι υποψήφια βουλευτής Εύβοιας πριν λίγα χρόνια. Δεν ήθελα να υπάρχει πάνω μου και στο κόμμα που με πρότεινε, η παραμικρή σκιά.
Τότε διαπίστωσα ποιοι παρέμειναν φίλοι, ποιοι έγιναν φίλοι στα δύσκολα και ποιοι γύρισαν το πρόσωπο αλλού, ως ευεργετηθέντες αχάριστοι ή ως εύπιστοι μικρόψυχοι. Οι πολλοί δεν πίστεψαν τις άδικες κατηγορίες και είμαι ευγνώμων στη μοίρα που εκείνοι ήταν οι περισσότεροι.
Στα δύσκολα λοιπόν αυτά χρόνια ήρθε μια φορά στον ύπνο μου η μάνα μου, στάθηκε απέναντι και μου άπλωσε το χέρι να περπατήσω πάνω στη θάλασσα του Αλμυροποτάμου, λέγοντάς μου "περπάτα κι έλα εδώ που είμαι, κανείς δεν θα σε πειράξει".
Και τη βραδιά πριν το δικαστήριο της 15ης Οκτωβρίου, προχτές, ήρθε στον ύπνο μου ο πατέρας μου, ωραίος, και μου έφερε δώρο ένα ολοζώντανο, χαριτωμένο καφεκόκκινο αλογάκι, σαν εκείνο το πουλάρι της φοράδας του παππού μου, που τόσο αγαπούσα μικρή. Την άλλη μέρα στο δικαστήριο αθωώθηκα, νοιώθοντας πια την ψυχή μου ελεύθερη σαν εκείνο το αλογάκι.
Δυο φορές τους είδα στα 14 χρόνια, με δύο σημαδιακά όνειρα.
Το συμπτωματικό αλλά εξαιρετικό ήταν ότι στις 15 Οκτωβρίου 2006 εκλέχτηκα δήμαρχος Στυρέων και στις 15 Οκτωβρίου 2024, ακριβώς 18 χρόνια μετά, αθωώθηκα από το δικαστήριο. Αθωώθηκα και μάλιστα μετά από εισήγηση του εισαγγελέα !! Πόσο σχετικά είναι όλα στο σύμπαν, θα μπορούσα να πω. Κάρμα; Ποιος ξέρει....
Τα λέω απλά και επιγραμματικά γιατί θέλω να τα βγάλω από μέσα μου. Γιατί πρέπει να μπουν στο συρτάρι τους πια.
Δεν έχει πλέον σημασία τι ακριβώς έγινε. Κάποια στιγμή, αν νοιώσω ότι θέλω να μιλήσω γι' αυτό, θα το κάνω. Μπορεί να το κάνω, ή να πω, όπως πολλές φορές έχω πει στη ζωή, άστο μωρέ..
Γνωρίζω την αλήθεια με λεπτομέρειες. Ο κύριος υποκινητής αυτής της δίωξης ήταν γυναίκα. Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα επ' αυτού.
Προσπαθώ, για τη δική μου ψυχική ισορροπία να συγχωρήσω. Το μίσος είναι βάρος μεγάλο κι εγώ τέτοια πράγματα δεν τα θέλω στη ζωή μου.
Όσα ευχαριστώ και να πω για τη συμμετοχή σας στη χαρά της αθώωσης μου, με μηνύματα, με τηλέφωνα, με λουλούδια, θα είναι λίγα. Ευχαριστώ από καρδιάς.
Χαίρομαι που ανάσαναν μαζί μου και οι παλιοί μου συνεργάτες. Ήταν άδικο και για τους δικούς τους κόπους όλο αυτό.
Σήμερα, είναι πια μια άλλη μέρα. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια κοιμήθηκα ήρεμα.
Για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια έχω μπροστά μου μόνο την υγεία μου και την οικογένειά μου.
Έχω μπροστά μου τα βιβλία που θέλω να γράψω.
Έχω μπροστά μου το στόλισμα του σπιτιού μου για τα Χριστούγεννα.
Εύχομαι σε όλους και όλες σας υγεία και γαλήνη.
Και θέλω να ξέρετε ότι όσο αντέχω θα βοηθάω κάθε άνθρωπο που με χρειάζεται.
Υπογράφω λίγο παράξενα το κείμενο αυτό, αλλά έτσι μου βγαίνει....
Σοφία Μούτσου
του Γεωργίου και της Βασιλικής, εν ουρανοίς.
Απόψε 17/10/24 και η φωτογραφία με το πράσινο της ελπίδας.
