ΕΔΕΣΣΑ

Ινστιτούτο Κερασιού

στην Έδεσσα

Όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι, λέει η λαϊκή παροιμία… Για να μην επαληθευθεί η ρήση στην περιοχή της Έδεσσας, από όπου προέρχεται το 60% της συνολικής πανελλήνιας παραγωγής του συγκεκριμένου φρούτου, η δημοτική αρχή λαμβάνει μέτρα και δημιουργεί Ινστιτούτο Κερασιού για τους αγρότες, με στόχο ακόμη καλύτερες σοδειές.

Οι παραγωγοί της περιοχής θα μπορούν -σε καθημερινή βάση- να επισκέπτονται το Ινστιτούτο Κερασιού, να συζητούν με γεωπόνους και εξειδικευμένο προσωπικό και να ενημερώνονται για το ποιες ποικιλίες κερασιών αποδίδουν περισσότερους καρπούς και............

ποιες είναι ανθεκτικότερες στις καιρικές συνθήκες.

Το ινστιτούτο θα στεγάζεται σε έκταση 10 στρεμμάτων, σε δημοτικό οικόπεδο στον Άγρα, όπου θα υπάρχει κτίσμα με γραφεία και εργαστήριο. Στο χώρο θα φυτευτούν 37 ποικιλίες κερασιάς και για την κάθε ποικιλία θα υπάρχουν 18 δέντρα. Η δουλειά του Ινστιτούτου θα είναι να καταγράφει αναλυτικά την εξέλιξη των καρπών.

Οι ποικιλίες θα ελέγχονται από γεωπόνο και θα φροντίζονται από εξειδικευμένο προσωπικό. Όλα τα στοιχεία θα διερευνώνται επιστημονικά, έτσι ώστε οι παραγωγοί της περιοχής να αξιολογούν ποιες είναι οι ποικιλίες που έχουν την καλύτερη απόδοση, ποιες είναι πιο ανθεκτικές στις καιρικές συνθήκες και ποια δέντρα τούς συμφέρει οικονομικά να έχουν στα χωράφια τους.

«Στόχος μας είναι να ενημερώνουμε σωστά τον αγρότη. Θα μπορούν οι παραγωγοί να επισκέπτονται το χώρο και να συζητούν με τους γεωπόνους, έτσι ώστε να μην πέφτουν θύματα του καθενός, που τούς προτείνει μια ποικιλία κερασιού, η οποία στο τέλος της σεζόν δεν αποδίδει τα αναμενόμενα. Οι αγρότες θα μπορούν να βλέπουν τις μελέτες και να διαπιστώνουν από μόνοι τους ποιες ποικιλίες αποδίδουν και ποιες είναι πιο ανθεκτικές», δήλωσε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ ο αντιδήμαρχος της Έδεσσας, υπεύθυνος Αγροτικής Ανάπτυξης, Γιώργος Σίπκας.

Η δημιουργία του συγκεκριμένου χώρου αποφασίστηκε ομόφωνα από το δημοτικό συμβούλιο του δήμου Έδεσσας, ενώ δεν αποκλείεται, στο μέλλον, στον ίδιο χώρο, να δημιουργηθεί ανάλογος οπωρώνας με ροδάκινα, ακτινίδια, μήλα και αχλάδια, όπου επίσης θα γίνεται καταγραφή και αξιολόγηση των καλύτερων ποικιλιών.

Διάσημη η Έδεσσα για τα κεράσια

Η περιοχή της Έδεσσας φημίζεται για τα κεράσια της. Άλλωστε, στα κερασοχώρια (Άγρας, Βρυττά, Νησί, Καρυδιά, Κερασιά) της ορεινής Πέλλας παράγεται το 60% της συνολικής πανελλήνιας παραγωγής.

Η ανθοφορία των κερασιών αρχίζει στις 10-20 Απριλίου και ολοκληρώνεται ένα μήνα μετά, στα ορεινά. Η θέα των ανθισμένων κερασιών, με το χαρακτηριστικό λευκό άνθος της κερασιάς είναι μοναδική. Ξεχωριστές θεωρούνται οι καλλιέργειες της κερασιάς, οι ξερικές, που λαμβάνουν νερό κατά βούληση του καιρού, όσο βρέξει κατά τη διάρκεια του χρόνου.

Το μάζεμα των καρπών γίνεται με το χέρι. Μια επίπονη διαδικασία που από μόνη της προσδίδει μια ιδιαίτερη αξία. Τα κτήματα είναι μικρά, δεν υπάρχει εκμηχάνιση και λειτουργούν, συνήθως, ως οικογενειακές επιχειρήσεις. Οι κερασοκαλλιεργητές μαζεύουν τα κεράσια από τα κλαδιά με απαλές κινήσεις, σαν να κεντάνε, για να μην τραυματίσουν τους καρπούς, καθαρίζουν τα ψιλά και γεμίζουν τα κοφίνια.

Ο δήμος Έδεσσας, για να τιμήσει το συγκεκριμένο φρούτο, διοργανώνει κάθε χρόνο, από τα μέσα Απρίλη έως τις αρχές Ιούνη, το εαρινό φεστιβάλ με μουσική από την Ελλάδα και τα Βαλκάνια, καθώς επίσης εκπαιδευτικά προγράμματα και εικαστικές εκδηλώσεις.

Μύθοι και Θρύλοι για τα κεράσια

Τα κεράσια της Έδεσσας έχουν χρώμα κόκκινο. Μοναδική εξαίρεση αλλαγής χρώματος στην ιστορία, τα χρυσά κεράσια του Βασιλιά Μίδα στους κήπους της πόλης, όταν ύστερα από το άπληστο άγγιγμά του, αντί για τη μοναδική τους γεύση δέχτηκε τη χρυσοφόρα λάμψη τους. Από το πέτρωμά τους δημιουργήθηκε και η φήμη για τα πετροκέρασα, τα περίφημα, σήμερα, τραγανά κεράσια Έδεσσας.

Ο Μέγας Αλέξανδρος, λάτρης της γαστρονομίας, έφερε το εξωτικό τότε φρούτο από τη Μεσοποταμία της Ασίας στη Μακεδονία και από εκεί στην υπόλοιπη Ελλάδα. Στην αρχαιότητα, οι νύμφες και οι νεράιδες της άνοιξης κρατούσαν το λευκό άνθος της κερασιάς ως ένδειξη πίστης, αγνότητας και αφοσίωσης.

Ειδική αναφορά του κερασιού υπάρχει στους Δειπνοσοφιστές, στην αρχαία έκδοση ενός γαστρονομικού οδηγού. Στα γεύματα και τα συμπόσια άρχιζαν με ένα γλυκό ποτό από χυμό φρούτων με κυρίαρχα τα κεράσια ανακατεμένα με μέλι. Αυτό που σήμερα αναγνωρίζουμε ως κεράσι, γλυκό του κουταλιού.

Στο Βυζάντιο και την τουρκοκρατία αποτελεί εποχικό φρούτο σε όλα τα παζάρια της Ανατολής, ενώ συμβολίζει αρχοντιά στο τραπέζι, λόγω κυρίως του πορφυρού αυτοκρατορικού του χρώματος.