Φέτος συμπληρώνονται ενήντα χρόνια απο την ίδρυση του ιστορικού Πανελευσινιακού.
Εχουν περάσει σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια απο τότε που είχα την τιμή να φορέσω την φανέλα και να είμαι αρχηγός εκείνης της σπουδαίας ομάδας - οικογένειας που κατάφερε να ανεβάσει την ομάδα μετά απο τριάντα χρόνια ξανά στην Α' Εθνική.
Έζησα καταπληκτικές - αξέχαστες στιγμές και νιώθω χαρούμενος που έβαλα και εγώ μαζί με τους συμπαίκτες μου εκείνης της ομάδος ένα λιθαράκι για να γραφτούν στις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία του συλλόγου.... παίζοντας και στην Α' Εθνική όπου πήραμε ισοπαλίες απο κορυφαίες ομάδες όπως με Ολυμπιακό 1-1 στο Ολυμπιακό Στάδιο και με την ΑΕΚ 0-0 στην Ελευσίνα στο "κλουβί" όπου εκεί δύσκολα περνούσε ομάδα...
Μπορώ να θυμηθώ όλες τις αξέχαστες στιγμές μέσα στα γήπεδα που έζησα με την ....ομάδα τις οποίες γνωρίζουν λίγο πολύ όσοι τις έζησαν απο κοντά ...αλλά στο σημερινό post θα γράψω μια εμπειρία που έζησα στον Πανελευσινιακό και για μένα έχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΞΙΑ και θα την θυμάμαι για πάντα...
Είναι την χρονιά που είμαστε στην Β' Εθνική, απο την αρχή στις πρώτες θέσεις που οδηγούν στην άνοδο, καταπληκτικη χρονιά και λίγο πριν το φινάλε του πρωταθλήματος την προτελευταία αγωνιστική, θα παίζαμε ένα πολύ δύσκολο ματσ στην 'Εδεσσα με τον Εδεσσαικό που θα έκρινε πολλά για την άνοδο στην μεγάλη κατηγορία.
Αφου τελείωσε η τελευταία προπονηση την οποία παρακολούθησαν και πολλοί φίλαθλοι
της ομάδος και φεύγοντας
απο τους τελευταίους απο το γήπεδο λίγο πριν απο την έξοδο του γηπέδου με περίμεναν
πέντε έξι αγνοί ηλικιωμένοι οπαδοί όλοι τους πάνω απο εβδομηνταπέντε ετών και ένας απο αυτούς με τρεμάμενη φωνή και με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του, μου είπε
Ποδαρά αρχηγέ του Πανελευσινιακού μας σε παρακαλούμε πολύ να πάρετε την νίκη την Κυριακή στην Έδεσσα πάση θυσία να βγούμε Α' Εθνική γιατί εμείς εδω οι μεγάλοι δεν θα προλάβουμε να ξαναδούμε τον Πανελευσινιακό μας στην μεγάλη κατηγορία να βγούμε φέτος να δουμε την ομάδα Α' Εθνική και ας πεθάνουμε μετά...
Λόγια πραγματικά που μου άγγιξαν την καρδιά και φορτίο μεγάλο σαν αρχηγός αυτης της σπουδαίας ομάδος...
Μόλις ειδα να βουρκώνουν τα μάτια τους ...
και αφού τους υποσχέθηκα ότι θα κάναμε το καθήκον μας όπως κάναμε πάντα, έφυγα προς το πάρκινκ για να πάρω το αυτοκίνητο μου,
Με ακολούθησαν απο πίσω όλοι μαζί και αφού μου ευχήθηκαν καλό ταξίδι και με την νίκη, μου είπαν με πίστη μεγάλη, νικήστε τον Εδεσσαικό και το τελευταίο μάτσ θα το πάρουμε εμείς ο κόσμος, θα χάσουν πριν μπουν στο γήπεδο...όταν με αγκάλιασαν μάλιστα ο ένας απο αυτούς μου είπε... με την ευχή μου να βάλεις και δυό γκολ την Κυριακή στην Έδεσσα...ωραίες αληθινές στιγμές που μόνο το ποδόσφαιρο σου δίνει...
Αξέχαστες εικόνες μέχρι και σήμερα...
Η ομάδα εκανε μια μεγάλη εμφάνιση και κερδίσαμε 0-2, ειχα την τύχη να πετύχω και τα δύο όμορφα γκόλ....λες και ο "ποδοσφαιρικός" Θεός άκουσε τις ευχές των αγνών πιστών φιλάθλων της ομάδος...και το όνειρο έγινε πραγματικότητα, ο ΠΑΝΕΛΕΥΣΙΝΙΑΚΟΣ ξανά μετα απο τριάντα χρόνια ήταν στη Α' ΕΘΝΙΚΗ άφηνε πίσω του δυνατές και ιστορικές ομάδες όπως η Δόξα Δράμας, η Λάρισα, ο Πανσεραικός, ο Απόλλων Καλαμαριάς, ο Λεβαδειακός, η Καστοριά και μαζί με τον ΑΡΗ ανεβήκαμε στη μεγάλη κατηγορία μετα απο τριάντα χρόνια...
Η επόμενη Κυριακη ήταν γιορτή για όλη την Ελευσίνα, κόσμος όλων των ηλικιών ειχε κατακλύσει το γήπεδο τους τείχους μέχρι και πάνω στα ψηλά δεντρα που υπήρχαν εξω απο τον τείχο του γηπέδου είχαν σκαρφαλώσει...
Οι παλιοί Πανελευσινιακοί μαζί με τα νέα παιδιά που ήταν σε κάθε γήπεδο δίπλα μας οι ΣΤΑΧΥΟΦΟΡΟΙ έκαναν το γήπεδο ηφαίστιο και η σεμνή τελετή έλαβε πολύ νωρίς τέλος,4-0 απο τα πρώτα λεπτά του αγώνα...
Το πάρτυ κράτησε μέχρι αργά στο γήπεδο...
Φεύγοντας όταν πια είχε σχεδόν νυχτώσει οι παλιά "φρουρά" του Πανελευσινιακού ήταν ξανά εκει στο ίδιο σημείο οπως την προηγούμενη φόρα για να με αγκαλιάσουν και να με ευχαριστήσουν που θα προλάβουν να δουν την ομάδα Α' Εθνική...
Τα πρόσωπα τους έλαμπαν απο χαρά και υπερηφάνια για τον δικό τους ΠΑΝΕΛΕΥΣΙΝΙΑΚΟ, ένιωθαν ακόμα παιδιά...
Πέτυχα πολλά και όμορφα γκολ,έδωσα ασίστ
και έζησα σπουδαίες νίκες με την φανέλα με το στάχυ στην καρδιά σήκωσα το κύπελλο της ανόδου στον ουρανό της Ελευσίνας....
Επαιξα μαζί της Α' Εθνική, ήμουν αρχηγός αυτής της σπουδαίας ομάδας, μέσω αυτής της ομάδος επέστρεψα στον Παναθηναικό....
Ωραία και τα γκόλ και οι ασιστ και τα κύπελλα...αλλά σαν τις δυο στιγμές που έζησα εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου απο τα γεροντάκια του Πανελευσινιακού δεν έχει ...όλα μπορεί κάποια στιγμή ίσως να ξεχαστούν, αλλά αυτές οι δυο εικόνες θα μου θυμίζουν πάντα τι ήταν ο ΠΑΝΕΛΕΥΣΙΝΙΑΚΟΣ.
Ο ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ η ΑΓΑΠΗ και η ΕΚΤΙΜΗΣΗ στο πρόσωπο μου είναι αυτά που θα με ακολουθούν πάντα....
Το να δίνεις χαρά και να κάνεις περήφανο τον φίλαθλο - οπαδό να ΣΕΒΕΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΜΑΣ την ΦΑΝΕΛΑ που φοράς, είναι ΑΞΙΕΣ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΕΣ, που κανένα γκόλ ,καμιά ασίστ ή καμιά ντρίμπλα δεν έχουν καμιά αξία αν δεν μάθεις πρώτα, ΝΑ ΣΕΒΕΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΜΑΣ ΤΗΝ ΦΑΝΕΛΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΑΘΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΟΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ!!
Το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά ένα παιχνίδι...
Σου διδάσκει πολλά,σου δίνει πολλά και το σπουδαιότερο οι μεγάλες στιγμές του είναι εκτός των τεσσάρων γραμμών...
Αν είσαι τυχερός και τις ζήσεις όπως τις έζησα και εγώ, να είσαι σίγουρος όσα χρόνια και να αγωνιστείς αυτές οι στιγμές είναι που έχουν ΑΞΙΑ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ και θα σε συντροφεύουν πάντα...είναι ανώτερες και πολυτιμότερες και απο τα γκολ ,απο τις νίκες απο τα πρωταθλήματα, απο τα χρήματα....
