Γιάννης Νταβέλης

Αυτή η εβδομάδα ανήκει στην Ειδική εκπαίδευση. 
Θα διαβάσουμε πολλά κείμενα συμπαράστασης, με αληθινό ενδιαφέρον για τα παιδιά με ειδικές ικανότητες, με σκοπό να εμψυχώσουν παιδιά, δασκάλους Ειδικής Αγωγής και γονείς. Όλα αυτά είναι χρήσιμα και ωραία. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική και πολύ πιο σκληρή από τις λέξεις και τα αισθήματα συμπαράστασης.
Έχουν περάσει 15 χρόνια και δεν έχουμε μόνιμους εκπαιδευτικούς Ειδικής Αγωγής με 4ετή φοίτηση. Η δουλειά τους είναι πολύ δύσκολη και ζουν σε μόνιμη ανασφάλεια, με μια βαλίτσα στο χέρι. Προσωπικά τους ευχαριστώ, για το πολύμοχθο έργο και τις ευαισθησίες τους.
Σε τοπικό επίπεδο 50 γονείς, με αγκαλιά και μόνιμο σύντροφο τον πόνο, αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να δημιουργήσουμε έναν σύλλογο, την ΑΓΑΠΗ. Έχουν..
περάσει 2 χρόνια και είμαστε χωρίς μόνιμη στέγη. Οι τοπικοί άρχοντες δεν έδωσαν λύση σε κανένα αίτημά μας. Μας χτυπούν στην πλάτη και μας συμπαραστέκονται με λόγια και όχι με πράξεις.   
 Ευτυχώς, μια ευαίσθητη Κυρία μας έδωσε ένα διαμέρισμα για να στεγάσουμε τις προσπάθειές μας προκειμένου να φτάσουμε στο τέρμα αυτού του δρόμου που είναι οι ΣΤΕΓΕΣ, οι οποίες θα χρειαστούν όταν θα φύγουμε κάποτε από τη ζωή.
  Τα κουρελιασμένα συναισθήματά μας από τη θλίψη, τον πόνο και το παράπονο μας οδηγούν στο άλγος και τη μοναξιά. Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να σπρώχνουμε τη ματωμένη καρδιά μας προς την αλλοτρίωση. Η καθημερινή ζωή μας είναι μια επίγεια κόλαση. Μερικές φορές έχουμε φόβο να εκδηλώσουμε τη χαρά μας. Κάθε τελείωμα της ημέρας μαζεύουμε τα κομμάτια μας και τα ράβουμε, με βελόνα, για να τα κάνουμε το πρωί, κάτι που να μοιάζει με άνθρωπο. Ο πόνος είναι αδιάζευκτος σύντροφος της ζωής μας, Είμαστε τόσο ερωτευμένοι μαζί του, με αποτέλεσμα να έχουμε φόβο να ζήσουμε χωρίς αυτόν. Δεν υπάρχει περίπτωση να μας προδώσει. Στη χειρότερη περίπτωση μας αρραβωνιάζει με τη χαρμολύπη.  
    Ο Θεός των Θρησκευτικών είναι ή ένοχα απών ή ανύπαρκτος ή συντριπτικά υπεύθυνος; Τελικά οι άνθρωποι είμαστε παθητικά εργαλεία και δυστυχισμένα αντικείμενα στα χέρια ενός αδιάφορου Θεού;     
      Αν το πιστέψουμε τότε είμαστε κοντά στην τρέλα. Αν δεν υπάρχει, τότε κινδυνεύουμε να καταρρεύσουμε από το αίσθημα ενός άκρατου ιντιβιντουαλισμού και μιας τρομακτικής μοναξιάς όπου είμαστε όλοι θύματα μιας τραγικής και ερεβώδους τυχαιότητας. Οι αποκαλύψεις της τραγικής αρχής, η τυραννία της σκέψης και η τραγικότητα της αλεξιθυμίας μας κάνει να σκεφτούμε, ότι είναι δύσκολη η προσευχή κάτω από τέτοιες συνθήκες. Η λογική και τα γεγονότα μας κάνουν να θέτουμε βασανιστικά ερωτήματα ψυχής. Πού είναι ο Θεός της Αγάπης; Οι απαντήσεις δεν είναι υπαρκτές. Απλά επιτρέπουμε στην ψυχή μας να προβληματίζεται. Θέτουμε απευθείας τα ερωτήματα, όχι βλάσφημα,  ζητώντας απαντήσεις από τον Ίδιο σε ότι αντέχουμε. Παραδεχόμαστε την αδυναμία και τη μικρότητά μας και σκύβουμε το κεφάλι με συστολή. Είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι ο κόσμος που δημιουργήθηκε ως καλός λίαν, να κυβερνάται από τις δυνάμεις του σκότους και του κακού. Οι απαντήσεις μας δεν είναι ούτε άρτιες ούτε ικανοποιητικές. Από την άλλη πλευρά η πίστη, η ελεύθερη βούληση και η σκέψη μας θεωρούν  την Αγάπη και τη Δύναμη του Θεού ως δεδομένη και επιβεβαιωμένη. Μήπως η φαινομενική απουσία του συνδυάζει τη δύναμή Του με την αδυναμία μας, τη σοφία Του με τη ανικανότητά μας να κατανοήσουμε το μυστήριό Του; Τελικά ελπίζουμε στην παρουσία και παρέμβασή Του, ακριβώς την ώρα που όλα φαίνονται χαμένα και άλυτα.