ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΜΕΝΟ 1ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΥΜΗΣ
Σήμερα συμπληρώνονται επτά χρόνια από την καταστροφή του κτηριακού συγκροτήματος του 1ου Δημοτικού Σχολείου Κύμης, μετά την πυρκαγιά του 2014, που μας πλήγωσε όλους.
Το κτήριο του 1ου Δημοτικού Σχολείου Κύμης αποτελεί ένα Πολιτιστικό μνημείο, δωρεά του Α. Συγγρού, σχέδια του Τσίλλερ, με ιστορία που ξεπερνάει τα 100 χρόνια, αποτελεί την ιστορία της νεότερης Ελλάδας, γενιές-γενιές πέρασαν και άφησαν το στίγμα τους.
Η ταλαιπωρία που έχουν υποστεί όλα αυτά τα χρόνια γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί είναι εμφανής, καθώς τα προβλήματα που έχουν προκύψει είναι σε όλους γνωστά, από την προσωρινή συγχώνευση των δυο Δημοτικών σχολείων και δύο νηπίων που τείνει να γίνει μόνιμη. Οι συνθήκες συνωστισμού, στις οποίες μορφώνονται τα παιδιά μας, στις μικρές ηλικίες 5 έως 12 χρονών, έχουν όλα αυτά τα χρόνια υποβαθμίσει το επίπεδο της παρεχόμενης εκπαίδευσης, δημιουργώντας παράλληλα προβλήματα υγιεινής και ασφάλειας.
Ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο της πανδημίας η κατάσταση είναι αφόρητη. Το μόνο μέτρο που πάρθηκε, για το λίγο διάστημα που έμειναν ανοιχτά τα σχολεία, ήταν οι μάσκες, τα ανοιχτά παράθυρα και οι κουβέρτες που δίναμε στα παιδιά μας για να κάνουν μάθημα....
Επτά χρόνια μετά είμαστε ακόμη στη διαδικασία έκδοσης αδειών, καθώς μόλις τον Οκτώβρη του 2019 υπογράφηκε η προγραμματική σύμβαση μεταξύ Κυβέρνησης, Περιφέρειας και Δήμου και εγκρίθηκε κονδύλι από το «Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων». Από ερώτηση που έκανε ο Κώστας Κέκης, επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης, στο δημοτικό συμβούλιο (2/4/2021), φαίνεται πως δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα έναρξης και ολοκλήρωσης εργασιών.
Τη θέση της ταλαιπωρίας έχει πάρει η αγανάκτηση όλων των κατοίκων της Κύμης. Ωστόσο σε όλους δημιουργείται ένα εύλογο το ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν στον 21ο αιώνα να χρειάζονται επτά και πλέον χρόνια για να αποκατασταθεί ένα σχολικό κτίριο;
Η απάντηση είναι απλή. Η παιδεία σε αυτό το σύστημα λογίζεται ως κόστος, για αυτό, από κοινωνικό αγαθό, μετατρέπεται σε εμπόρευμα. Πραγματικότητα που δύσκολα αμφισβητείται.
Μέσω των νόμων για την τοπική διοίκηση «Καποδίστρια», «Καλλικράτη» και «Κλεισθένη», οι κυβερνήσεις σταδιακά απαλλάσσουν το κράτος από την υποχρέωσή του να καλύψει αυτές τις ανάγκες, μετακυλώντάς τη στους Δήμους, χωρίς τα ανάλογα έσοδα. Ταυτόχρονα έχουν αποδυναμώσει τον Οργανισμό Σχολικών Κτηρίων (νυν ΚΤ.ΥΠ.) που είχε την ευθύνη για την επίβλεψη της κατασκευής και επισκευής των σχολικών κτηρίων. Έτσι, έρχονται σαν «φυσικό» επακόλουθο η ελλιπής χρηματοδότηση και η μετακύλιση των ευθυνών συντήρησης και αποκατάστασης στην τοπική διοίκηση και των δημόσιων σχολικών κτιρίων. Σιγά-σιγά μετατρέπουν τους δήμους σε φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς του κράτους και από κοινού «κόβουν» πιστώσεις από υποδομές, σχετικές με τις λαϊκές ανάγκες, για να προσφέρουν ευνοϊκές ρυθμίσεις, απαλλαγές και ενίσχυση στις μεγάλες επιχειρήσεις.
Ο κρατικός μηχανισμός αποδεικνύεται δυσκίνητος και αναποτελεσματικός όταν χρειάζεται να υλοποιήσει τέτοιου είδους έργα, αλλά είναι όμως ευέλικτος και αποτελεσματικός όταν εξυπηρετεί τους επιχειρηματικούς ομίλους, για την εγκατάσταση των αιολικών πάρκων και άλλων επιχειρηματικών σχεδίων. Δεν είναι θέμα ανικανότητας, ασυνεννοησίας του κρατικού μηχανισμού, αλλά πρόκειται για συνειδητή πολιτική επιλογή, που όλες οι κυβερνήσεις ακολούθησαν μαζί με τις δημοτικές αρχές, όπως και η σημερινή.
Πρέπει να βγαίνουν συμπεράσματα από τους δημότες από αυτήν την κατάσταση, γιατί θα πρέπει να περιμένουν τόσα χρόνια για το αυτονόητο, γιατί να υπάρχει αυτή η δαιδαλώδης κατάσταση μεταξύ των υπηρεσιών, του υπουργείου πολιτισμού, της περιφέρειας, του δήμου, της χρηματοδότησης από το ταμείο δημόσιων επενδύσεων κτλ.
Λύση μπορεί να δώσει μόνο η ένταση της διεκδίκησης γονιών-εκπαιδευτικών, όλης της κοινωνίας της Κύμης, για να «τρέξουν» οι διαδικασίες αδειοδότησης, έναρξης και ολοκλήρωσης των εργασιών, χωρίς καμιά άλλη κωλυσιεργία από Κράτος, Περιφέρεια και Δήμο. Σε αυτό το μετερίζι οι εκλεγμένοι της Λαϊκής Συσπείρωσης θα συμβάλουμε με κάθε μέσο, όπως έχουμε ήδη αποδείξει.
Για τη Λαϊκή Συσπείρωση
Κώστας Κέκης
Κώστας Καρτελιάς
