Πάντα ο Δάσκαλος μπροστά πίσω του και πλάι εγώ.
Με μια απόσταση σεβασμού πρώτα αλλά και ασφαλείας για να παρακολουθώ παντού.
Πίσω του όμως και πλάι , όλοι πίσω του και κοντά του και μαζί γιατί αυτός χάραζε το δρόμο και ακολουθούσαμε γιατί αυτός γνώριζε κι εμείς πιστεύαμε.
Ήμουν ο βοηθός και καμάρωνα για το σήμα και την ιστορία του συλλόγου, για την ευκαιρία να είμαι συγκεκριμένα με αυτό τον προπονητή, για τους σπουδαίους παίκτες - προσωπικότητες όλοι τους .
Πόσα έμαθα κοντά του αυτή τη χρονιά…
Ποτέ δεν τον άκουσα να λέει ξέρω- ενώ αυτός ήξερε από την πρώτη μέρα έως την τελευταία. Άκουγε τους πάντες όλους πραγματικά χωρίς να μιλάει. Μάζευε πρώτος τα μπουκαλάκια του νερού στον πάγκο, πρώτος αυτός ξεκινούσε τον καθαρισμό των αποδυτηρίων όταν είμασταν φιλοξενούμενοι - μόνιμο.... παράδειγμα και πως να μην ακολουθήσεις.
Έμαθα να είμαι προετοιμασμένος όταν με ρωτούσε - μόνιμα ζητούσε γνώμη.
Έμαθα να μην μιλάω όταν ένιωθα έκρηξη μέσα μου όταν νόμιζα πως κάτι δεν γίνεται σωστά , πάντα δικαιωνόταν στο τέλος όποτε απλά περίμενα να ολοκληρωθεί το σχέδιο του.
Ήμουν ο βοηθός του.
Δεν είναι καλή η λέξη βοηθός λένε πια- συνεργάτης πιο σωστά.
(Έτσι με έλεγε και ο Γιώργος ο Λάμπρου συνεργάτη κι εγώ ψήλωνα πόντους , Γιώργο δεν τον είπα ποτέ ούτε τώρα μετά από τόσα χρόνια ).
Αλλά ο ρόλος του βοηθού είναι σημαντικός , ξεχωριστός, πόστο που δεν μπορούν όλοι να ανταποκριθούν , όπως όλα τα πόστα στο ποδόσφαιρο, δεν μπορείς να είσαι σε όλα επαρκής και σε κάθε επίπεδο.
Πως να μην είμαι υπερήφανος λοιπόν που υπήρξα μέλος στην επιτυχία .
Το καλό το δικό του ήταν το καλό της ομάδας και του στόχου και ήταν το καλό όλων μας.
Αδιαπραγμάτευτα .
Εκείνη την ημέρα νιώσαμε όλοι ένα.Σε ένα γεμάτο γήπεδο με χιλιάδες κόσμου - ποτέ δεν ξαναγέμισε από τότε και είχε χρόνια να γεμίσει επίσης.
Ποτέ δεν το ξανά έζησα , να μην παίζουν μόνο οι 11 , ο πάγκος από πίσω , οι άνθρωποι της διοίκησης .
Αλλά χιλιάδες με ένα πρόσωπο.
